Chelsea v Leeds: Yorkshire grit versus flash Cockney

In 1984 spelen Chelsea en Leeds in de Second Division. Het zijn de hoogtijdagen van het hooliganisme in Engeland en ieder weldenkend mens vermijdt de stadions die langzaam uit elkaar aan het vallen zijn. Thatcher noemt voetbalfans “the enemy within” en wil ze, net zoals de mijnwerkers en staalarbeiders, uitroeien. Thatcherites, zoals The Sun, spelen daarop in door voetbalfans neer te zetten als zware criminelen. In 1984 hadden ze daar reden toe. Bovenstaande foto is van Chelsea v Leeds. Chelsea wint met 5-0 en promoveert. Als reactie daarop slopen de mannetjes uit Leeds het gloednieuwe scorebord en zingen “Chelsea, what’s the score. Chelsea, Chelsea whats the score?” Als reactie daarop willen de fans van Chelsea naar het uitvak om ze te lynchen. Na de wedstrijd stond heel Londen overhoop en werd er gevochten op zowat alle metrostation. Altijd gezellig. Hieronder wat pica’s.

AFC Nicknames: The Babes

Wie een beetje het Engelse voetbal volgt weet dat de bijnaam van Bristol City The Robins is oftewel de roodborstjes. Maar hierboven is duidelijk geen vogeltje afgebeeld. Dat klopt, want in de tijd dat Ogden’s deze kaartjes uitbracht was de bijnaam van de club nog The Bristol Babes. Overigens was dat niet eens de eerste nickname, want in het prille begin werden ze bij Bristol City The Garibaldians genoemd. Dit omdat Bristol City dezelfde rode shirts droeg als de volgelingen (de roodhemden) van Giuseppe Garibaldi, de Italiaanse revolutionair. Die naam veranderde in 1906. Bristol City was een jonge club, maar ontzettend succesvol. Ze wonnen dertig wedstrijden op rij. Bristol City werd daarna in cartoon afgebeeld als een soort superbaby. De bijnaam bleef lang hangen, totdat het vanaf de jaren dertig, veertig ineens steeds vaak The Robins werd. Natuurlijk vanwege de rode shirts, maar ook vanwege de hit “When the Red, Red Robin (Comes Bob, Bob, Bobbin’ Along)”, geschreven door Harry M. Woods.

Intro Livingston v Dunfermline Athletic

Vorige week zaterdag werd de derde poging ondernomen om Cowdenbeath te vincken. Wederom mislukte dat. Waarom? Dat kun je hier lezen. Daarna ging ons alternatoef Alloa v Queen of the South ook P-P. Gelukkig hadden ze bij Livingston de verwarming aangezet en konden we die vincken, tegen Dunfermline nog wel. Op papier een leuke pot en dat was het in de praktijk ook. Het stadion doet me heel weinig, maar de wedstrijd was erg aangenaam en vooraf in de social club was het ook gezellig. Sowieso was het ondanks de P-P een fijne dag, met het vincken van Bo’ness en Linlithgow. Die laatste moeten we in de toekomst nog een keer gaan bezoeken met een wedstrijd, want die social club en het stadion zagen er erg goed uit. Dit weekend draaide het natuurlijk om de Dundee derby, maar dit was een leuk voorafje. Hier de link.

Michel & Sunderland

Tijd voor weer een Foreign Fans, qua reacties de populairste rubriek op mijn blog. Nu we vanwege het verslag over de Tyne-Wear derby een beetje in de Sunderland-sferen zijn op DT116, tijd om eens een Nederlandse fan van die club aan z’n mouw te trekken. Niet Hans de Roon, want die is al in zowat elk blad verschenen, maar de 44-jarige Go Ahead-fan Michel Hulman uit Schalkhaar, een plaatsje onder de rook van Deventer. Een gesprek over Sunderland, Roker Park, het wonen in Engeland en de relatie tussen Sunderland en Newcastle.

Roker Park Nowadays

We zaten in Sunderland in The Roker Lodge, niet ver van waar het oude Roker Park ooit lag. Als je daar bent, moet je die plek eigenlijk wel even vincken. Helaas is er niets meer van over. Alleen de straatnamen hebben een voetbalreferentie en op de plek van de middenstip ligt nu een stenen middenstip. Voor de rest herinnert niets meer aan het roemruchte stadion. Jammer, maar toch voelde het speciaal om daar rond te lopen. Uiteraard heb ik wat foto’s geschoten en die zal ik natuurlijk met jullie delen. Mocht je ooit naar Sunderland gaan, bezoek dan deze sacrale plek. Die blijft bijzonder.

De Woensdagfoto: Bradford v Spurs at Valley Parade

Klikken voor vergroting

Bron: Bantams Past

Intro Sunderland v Newcastle United

Hoewel Wednesday v Leeds en Huddersfield v Wolves me op voorhand erg mooi leken, draaide het tijdens deze trip maar om één pot: Sunderland v Newcastle oftewel de Tyne-Wear derby. Het is een derby die al jaren op mijn lijstje staat en daardoor was Sunderland zo lang ongevinckt. Sunderland als stad viel me 100% mee. De avond van te voren hadden we een geweldige stapavond en de hele vibe die in de stad hing, was erg aangenaam. De wedstrijd zelf was enorm slecht. Werkelijk niet om aan te gluren, maar de hele sfeer er omheen beviel me wel. Het is zeker niet de meest luidruchtige derby die ik ooit bezocht heb, maar het beviel me toch zo goed dat ik hier zeker nog een keertje terug ga komen. Voor het verslag moet je hier klikken.

Last match at Roker Park

Meestal krijg je rare spam in je mailbox, maar soms zitten er juweeltjes tussen. Zo kreeg ik van Michel Hulman zijn foto’s toegestuurd van Sunderland v Everton. Een bijzondere pot, want het was de laatste wedstrijd op Roker Park. De foto’s zijn esthetisch niet zo geweldig, maar ik kan er erg van genieten. Ze zijn niet zo scherp en aan de kleding zie je dat het de jaren negentig zijn. Maar wat ben ik jaloers. Michel stond gewoon op de Fulwell End tijdens de laatste wedstrijd op Roker Park. Beter kan het bijna niet worden. Het Stadium of Light is, zeker voor een nieuwbouwstadion, best aardig, maar dit zijn de echte stadions. Vanwege kathedralen als Roker Park ben ik ooit verliefd geworden op het Engelse voetbal. Hieronder de oldskool foto’s van Michel, waarvoor dank.

Intro Milton Keynes Dons v AFC Wimbledon

Ooit moest het ervan komen dat AFC Wimbledon en MK Dons elkaar zouden treffen. Twee jaar geleden gebeurde het bijna, maar dit jaar was het echt raak. Een historische ontmoeting en daar moest ik natuurlijk bij zijn. Daar dachten er meer over en de auto was zo gevuld. Ik wist dat er nog zes vinckers vanuit Nederland zouden gaan, want stiekem zijn groundhoppers enorme sensatiezoekers. Ik wist niet wat ik ervan zou moeten verwachten, maar het was alles bij elkaar een mooi potje. Prachtige doelpunten, twee pitch-invasions en een goede sfeer, meer vraag ik niet. Ik had het mooier gevonden als AFC Wimbledon had gewonnen, maar zo is het leven niet. Het kwaad zal altijd overwinnen, dus ook nu. Achteraf gezien ben ik blij dat ik bij deze afspraak met de geschiedenis was. Het hele verslag van deze vinck is hier te lezen.

Bob Shankly

Wie kent Bill Shankly niet en zijn uitspraak: “Football is not just a matter of life and death: it’s much more important than that.” Heeft hij overigens nooit gezegd, maar daar gaat het niet om. Bill Shankly is wereldberoemd en de grondlegger van het alles overwinnende Liverpool uit de jaren zeventig en tachtig. Maar in Dundee is niet Bill de beroemde Shankly, maar zijn broer Bob. Praat met oudere mensen in Dundee over Bob Shankly en de kans is groot dat ze urenlang blijven praten. Bob Shankly gaf de mensen van Dundee iets om trots op te zijn. Onder zijn leiding kon Dundee wedijveren met de grootmachten uit Glasgow en Edinburgh en zorgde ervoor dat de provincieclub in 1962 voor het eerst de landstitel won. Niet alleen dat, het jaar erop haalde Dunde zelfs de halve finale van de Europa Cup I. Bob Shankly is de held van blauw Dundee en daarom is er een tribune naar hem vernoemd, iets dat hij dubbel en dwars heeft verdiend voor zijn prestaties op Dens Park.