Deel 2: Gateshead v Warrington Town

Ik heb altijd gezegd dat ik de 116 nooit zal volbrengen, omdat ik niet naar de sintelbaanstadions van Newport County en Gateshead wilde gaan. Gelukkig voor mij besloot Newport County hun horrorground te verruilen voor Rodney Parade. Ik vinckte die tegen Wrexham. Bleef Gateshead over. Ik woon er tegenwoordig helemaal niet zo ver vandaan en heb de afgelopen maanden volop kansen gehad om ze eens te vincken, maar het sprak mij niet aan om daarvoor moeite te doen. Maar toen rolde ineens de wedstrijd Gateshead v Warrington Town uit de koker was mijn interesse gewekt. Zeker toen die naar zondag 12:00 ging in verband met de uitzending van de BBC. Ik ben een FA Cup-liefhebber en Warrington was de verrassing tot nu toe. De enige ploeg die nog over was van het achtste niveau. Toch vond ik dat ik eigenlijk geen sintelbaanstadion kon vincken. Ik besloot daarom een perskaart aan te vragen. Kreeg ik die, dan zou ik gaan en anders niet.

Deel 1: Hartlepool United v Blyth Spartans

Van alle Leagueclubs in het noordoosten vind ik Hartlepool eigenlijk de mooiste. Newcastle United, Sunderland en, in mindere mate, Middlesbrough, vond ik in de jaren negentig geweldig, maar zijn wat saai geworden. Darlington vond ik sinds de verhuizing al niets meer, dus blijft over Hartlepool. Die hebben wel wat. Het verhaal van de Monkeyhangers, de vele herverkiezingen, de geïsoleerde ligging van het stadje en het stadionnetje hebben wel wat. Ik vind het jammer dat ze het zo slecht doen. Hartlepool in League One was gevoelsmatig te hoog, maar the Monkeyhangers in de Conference hoort helemaal niet. Ik zie ze daar namelijk niet meer uitkomen. Maar ondanks mijn sympathie voor de club was ik zelf voor Blyth Spartans deze avond.

De magie van de FA Cup

Ik ben gek van het Engelse voetbal op alle niveaus, maar het allermooiste blijft toch de FA Cup. Natuurlijk heb je daar ook saaie rukwedstrijden, maar je moet de goede uitkiezen. Teams die elkaar zelden treffen en dan de kleinere thuis. Dat is wel een garantie op een leuke pot voetbal. Tot vorige week zag ik negentien wedstrijden in het toernooi, maar nog nooit een stunt. Goed, Brentford v Chelsea (2-2) was wel een daverende verrassing, maar Chelsea won de replay vrij makkelijk. Maar ik mag niet klagen. Buiten die pot op Griffin Park zag ik bijvoorbeeld ook Luton v Liverpool (3-5) en Southport v Sheffield Wednesday (2-5). Twee wedstrijden die ook in mijn eeuwige top tien staan. Maar een stunt zou toch wel eens lekker zijn. Zeker ook omdat ik in al mijn andere wedstrijden in Britse bekers nog nooit een cupshock meemaakte. Afgelopen weekend had ik twee kansen: Hartlepool United v Blyth Spartans op vrijdag en Gateshead v Warrington Town op zondag.

Brentford en de Anglo-Italian Cup

Het mooiste toernooi dat ooit heeft bestaan is de Anglo-Italian Cup. Dat vind ik persoonlijk een nog nét iets mooier toernooi dan de Watney Cup. Het was een toernooi tussen kleinere clubs uit Engeland en Italië. Voor veel clubs is het hun enige Europese avontuur geweest, zo ook voor Brentford. In 1992/1993 deden ze mee aan het toernooi. In de eerste ronde werden de 24 Engelse clubs over acht poules verdeeld, waarna de winnaars doorgingen. Brentford won zijn poule en speelde daarna tegen vier Italiaanse clubs. Zowel de twee thuiswedstrijden (1-0 tegen Lucchese en 2-1 tegen Bari) als de twee uitwedstrijden (1-3 tegen Ascoli en 0-1 tegen Cesena) werden gewonnen.

FA Cup Final 1963

In 1958 leek Manchester United op weg om het Real Madrid flink moeilijk te maken op jacht naar hun derde Europa Cup I op rij. De jonge ploeg van Matt Busby had Shamrock Rovers, Dukla Praag en Rode Ster Belgrado opzij gezet. Op terugreis vanuit Belgrado, werd er een tussenstop gemaakt in München. Hoe dat afliep, weet iedereen. Veel spelers stierven bij de vliegtuigramp en Manchester United was de volgende ronde kansloos. Er braken donkere jaren aan voor The Red Devils, die geen prijzen meer wonnen. Busby was ondertussen bezig met het bouwen van een nieuw team. In 1963 was het eerste succes voor de ploeg. Onder aanvoering van Bobby Charlton, die de ramp overleefde, en met de Schotten David Herd en Denis Law in de spits, werd de FA Cup gewonnen. Leicester City werd met 3-1 verslagen. Manchester United was weer terug en mocht het seizoen erop voor het eerst sinds het fatale jaar 1958 weer meedoen in Europa. Ze zouden een joekel van een club loting: Willem II.

Festival of Britain 1951

In 1951 werd in de UK het Festival of Britain gehouden om het moraal van de Britten weer op te krikken. Ondanks dat WO II was gewonnen, ging het niet goed met het zelfvertrouwen. Groot-Brittannië was niet langer een grootmacht, overal had de oorlog sporen nagelaten en in de koloniën begon men te roepen om zelfstandigheid. Vandaar dat in 1951 het festival werd georganiseerd om de mensen te laten zien hoe geweldig de UK eigenlijk wel niet was. Kunst, cultuur, industrie, architectuur en wetenschap, alles werd uit de kast gehaald om te laten zien hoe goed men wel niet was. En aangezien ze in Groot-Brittannië sportgek zijn, moest er ook gevoetbald worden. De Festival of Britain Cup zou twee weken duren en het doel was om zoveel mogelijk Britse clubs tegen die van het vasteland te laten spelen. Een van de deelnemers aan was FC Wageningen.

Empire Exhibition Trophy

In 1938 denkt Groot-Brittannië nog steeds dé wereldmacht te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze allang voorbijgestreefd door landen als de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie en Duitsland. Dit alles door de erfenis van de Eerste Wereldoorlog, waar Engeland zware verliezen leed en een gevoel van defaitisme aan overhield. Om dit maar niet onder ogen te hoeven komen deed Prime Minister Neville Chamberlain alles wat in zijn macht lag om een oorlog met Duitsland te voorkomen en laat Duitsland zijn gang gaan in Europa. Achteraf zou dat toegeeflijke gedrag tevergeefs blijken te zijn, want Hitler’s plannen behelsden meer dan Sudetenland alleen. Toch leek in 1938 een wereldoorlog nog ver weg en Groot-Brittannië wilde laten zien dat ze nog serieus te nemen waren als grootmacht. Een van de manieren die ze daarvoor hadden was de British Empire Exhibition, een Expo voor alle landen die bij het British Empire hoorden.

Tim Buzaglo: de Maradona van Gibraltar

Ieder land heeft een Maradona, bewees Wiep Idzenga ooit. Hij ging naar de meest obscure landen om die te zoeken. Ook Gibraltar heeft één grote vedette: Tim Buzaglo. Hij teert eigenlijk op één geweldige pot, maar wel een wedstrijd die ik mij nog goed kan heugen. Ik was, en ben, helemaal gek op de FA Cup. Vooral bekerstunts spreken mij enorm aan. De teams die begin jaren negentig een stunt uithaalden, herinner ik me nog allemaal. Zo speelde Woking op 5 januari 1991 tegen West Brom, dat vier divisies hoger speelde. Op The Hawthorns nog wel. Woking won met 2-4 en Tim Buzaglo maakte er drie. Het wordt nog vaak gememoreerd als de derde ronde van de FA Cup er weer aankomt. Buzaglo zette dankzij die hattrick Gibraltar even op de voetbalkaart.

League Cup Final 1963: Birmingham City v Aston Villa

In 1961 zag de League Cup het levenslicht. Aston Villa won door over twee wedstrijden sterker te zijn dan Rotherham. Een jaar later won Norwich City hem, door Rochdale te verslaan. Echt populair was de beker niet, dus de organisatie werd gek van vreugde toen in 1963 Birmingham City en Aston Villa de finale haalden. Een echte derby, dat zou alleen in 1984 (Liverpool v Everton) nog gebeuren. In 2007 (Chelsea v Arsenal) en 2008 (Tottenham v Chelsea) waren ook burenruzies, maar dat zijn geen echte derby’s, zoals die van Liverpool en Birmingham. Pas in 1967 werd de League Cup Final op Wembley gespeeld. In 1963 ging het nog over twee wedstrijden.  Op St. Andrews (31850 toeschouwers) won Birmingham City met 3-1, waarna het op Villa Park (37921 toeschouwers) 0-0 bleef. Eindelijk hadden The Blues een prijs gepakt, na de verloren finales in de Jaarbeusstedenbeker (voorloper UEFA Cup) van 1960 (tegen Barcelona) en 1961 (tegen AS Roma) en dan nog wel uitgerekend tegen de gehate stadsgenoot. Het leek het begin te zijn van een glorietijd voor Birmingham City, maar dat werd het niet. Pas in 2011 pakte de club weer een prijs en weer was het de League Cup.

The Coronation Cup

Iedereen denkt altijd dat de Old Firm vanaf het begin der tijden de Schotse competitie heeft beheerst. Dat klopt niet. Tussen 1926 en 1966 werd Celtic maar drie keer kampioen. Het bestuur bestond uit mannetjes die vooral bezig waren met het verkopen van goede spelers om er zelf financieel beter van te worden. In die veertig jaar heeft wijlen Rangers een grote voorsprong in titels opgebouwd die Celtic pas over een aantal jaar zal bijhalen. Toch zijn er in deze zwarte jaren ook enkele diamantjes te vinden. Zo won Celtic de League Cup van 1957 door Rangers met maar liefst 7-1 te verslaan en werden er zeven Scottish Cups toegevoegd aan het totaal. Daarnaast waren er in deze veertig jaar twee grote Engels-Schotse toernooien. In 1938 de Empire Exhibition Trophy en in 1953 de Coronation Cup. Uit beide landen deden vier grote clubs mee en in beide gevallen won Celtic verrassend de beker. De winst in de Coronation Cup is vandaag precies zestig jaar geleden, dus daar blikken we eens op terug.