“Linesman, ya fucking asshole, do ya fucking job, ya prick”

Toen ik bovenstaande zin las, moest ik gewoon naar deze wedstrijd toe. De eerste wedstrijd was een draak van een pot. Het moet een van de slechtste wedstrijden ooit zijn geweest. Het “there will be a replay” was voor veel mensen een soort nachtmerrie. Het is ook ontzettend onaantrekkelijk om op een midweekse dag naar Airdrie te gaan. Waar Greenock Morton in een prachtig stadion speelt, is dat van Airdrieonians met LEGO gebouwd. Er kwam dan ook geen kip op af: 668 man in totaal. Het was regenachtig, koud en de pies kwamen te laat aan. Helaas werd er wel tweemaal gescoord, maar het was inderdaad mijn minste wedstrijd van het seizoen. De hele entourage was zelfs nog triester. Kijk maar naar de foto’s. Gelukkig maar, want daarom ging ik er heen. Ik heb al veel moois gezien de afgelopen weken en moest daarom een ‘yin’ vincken naast al die ‘yangs’. Maar toch heb ik stiekem wel genoten. Ik zat namelijk tussen de uitfans en die waren echt continu aan het schelden. Na een halfuurtje besloot ik het op te schrijven. Zie hieronder voor het resultaat. Ik heb helaas niet alles precies verstaan en ook niet alles genoteerd. Maar dit is om jullie een beetje een idee te geven.

Swansea City v Bristol Rovers 1-0 (06-11-2004)

Na de Barnet-trip hadden we het virus te pakken en werd er al snel een plan gemaakt voor een nieuwe Phoenixtrip. De keuze was niet moeilijk, want er was één stadion dat we allemaal wilden zien: The Vetch van Swansea. Een jaar eerder waren we allemaal verliefd geworden op dat stadion tijdens de docu “That Final Day”. The Vetch zou een paar maanden later plat gaan, dus we moesten daarheen.  De wedstrijd tegen Bristol Rovers leek ons wel wat. Voor Swansea dat seizoen de derby en een mooie Wales v Engeland. Maar eigenlijk ging het helemaal niet om de wedstrijd. Het ging om The Vetch. Natuurlijk maakte Fratton Park een verpletterende indruk op mij, maar The Vetch overtrof dat. Er is zelfs geen stadion dat zo’n indruk op mij maakte als de oude ground van Swansea. Ik herkende allerlei dingen uit de docu en het uitzicht was geweldig. De wedstrijd was niet briljant, al was het wel leuk dat uitgerekend Lee Trundle (een absolute cultheld daar), de 1-0 maakte, maar alles er omheen was fantastisch. Na de wedstrijd heb ik zelfs nog staan praten met de materiaalman van Swansea die ook in That Final Day te zien was. Mijn bezoek aan The Vetch is nog altijd een van mijn meest dierbare. Als ik er aan terugdenk, maakt het mij zelfs een beetje weemoedig. Zo’n tripje (dat we in een dag deden, gekkenwerk eigenlijk) als naar Swansea komt nooit meer terug. Ik heb al zoveel gezien, dat ik nooit meer zo ondersteboven geblazen ga worden. Klinkt blasé, maar helaas is het gewoon zo. Neemt niet weg dat ik nog iedere keer geniet als ik een Britse stadion bezoek. Dat blijft gelukkig zo. Prachtige hobby is het. Hier de foto’s (waaronder ook een hoop van reisgenoot TeeZee) van The Vetch.