West Ham United v Millwall 1-1 (16-04-2005)

Mijn trip naar West Ham v Millwall, de ultieme Danny Dyer-fixture, was mijn eerste zonder vinckers. Ik ging met mijn broertje Remco, mijn maat Marc en mijn toenmalige vriendin Evelien. Onderweg dus geen gepraat over Gus Uhlenbeek, Accrington Stanley, grounds die gingen verdwijnen  en wie er ging promoveren vanuit League Two. Nee, het was vooral NAC-bashen, want Evelien was de enige Naccers tussen allemaal Willem II’ers. Hoogtepunt van de reis was toen we ineens het plaatsje “Tilbury” zagen staan op een verkeersbord. Ik raak er nog ontroerd van. Het is wel gek dat West Ham alweer tien jaar geleden is. Volgend seizoen is het laatste jaar van de club op Upton Park. Ik wil er nog een keertje heen voordat het plat gaat. Een van de leukere PL-grounds. Jammer alleen van die schreeuwend dure kaartjes. Ik aas daarom op een bekerwedstrijd. De, heel slechte, foto’s van West Ham zie je hier.

Boleyn Castle

Bijna iedereen noemt het stadion van West Ham United “Upton Park”, net zoals het stadion van Arsenal “Highbury” werd genoemd. In beide gevallen is dat niet correct, want zo heet het gebied waar beide stadion liggen. Arsenal speelde officieel in het “Arsenal Stadium”,  terwijl het stadion van West Ham officieel “The Boleyn Ground” heet. De naam is afkomstig van een gebouw dat op het terrein stond waar West Ham in 1904 z’n stadion bouwde: Green Street House. In de volksmond werd het Boleyn Castle genoemd, omdat het huis door de Boleyns zou zijn gebouwd en Anna Boleyn, een van de zes vrouwen van Henry VIII, zou er hebben overnacht. Het Boleyn Castle is ook de reden voor het kasteeltje in het logo van West Ham en die twee torentjes van MDF voor de hoofdingang.

The White Horse Final

Ik had het in mijn stukje over Bury v Derby County al over dat FA Cup Finals vaak bijzonder zijn als het jaar op een ‘3’ eindigt. De meest bijzondere vond plaats in 1923. Het was de eerste finale op Wembley en er kwamen veel te veel mensen op af. Uiteindelijk moest de politie zelfs het veld ontruimen, omdat er over mensen stonden. Doordat een van de agenten, George Scorey, op een opvallend wit paard met de naam Billie zat, is die finale de geschiedenis in gegaan als “The White Horse Final”. Tegenwoordig heet de loopbrug naar Wembley “The White Horse Bridge”. Dat de finale tussen Bolton Wanderers en West Ham United ging, zijn de meeste mensen vergeten. De doelpuntenmaken David Jack en Jack Smith al helemaal. Het paard, dat eigenlijk grijs was in plaats van wit, was de grote ster van de dag.

The Upton Park Flat

Een paar jaar geleden kwam ik bovenstaande foto voor het eerst tegen. Ik was flabbergasted. Ik heb de foto ook al vaak gespamd, omdat hij zo prachtig is. Maar wat is het verhaal achter de foto? Ik ging op onderzoek uit en hij blijkt gemaakt in 1972. De wedstrijd is West Ham v Hereford, replay in de vierde ronde van de FA Cup. Een ronde eerder had Hereford voor een van de grootste stunts ooit gezorgd door als amateurclub Newcastle uit te schakelen. Het werd nog gekker toen ze 0-0 speelden in de volgende ronde tegen West Ham. Een replay. Die werden altijd doordeweeks gespeeld, maar door de energiecrisis mochten clubs hun lichtmasten niet aanzetten. Besloten werd om de wedstrijd op 14 februari te spelen om 14:15. Dat was een maandagmiddag.

Happy Hour: Knees up mother Brown

De pub heeft een centrale rol in het leven van de Engelsman. Veel meer dan hier in Nederland bijvoorbeeld. In de pub ontmoet je elkaar en speelt een groot deel van je sociale leven af. Dat is nu nog altijd zo, maar honderd jaar geleden ook. En wat doe je behalve zuipen? Zingen en dansen natuurlijk. Vroeger was het lied “Knees up mother Brown” een echte klassieker in de pubs en vooral die in het volkse Oost-Londen. Het lied is een echte Cockney klassieker en werd tot begin jaren negentig ook massaal gezongen op de terraces van Upton Park. Zelfs een van de grootste fora van West Ham heet KUMB oftewel Knees up mother Brown. Een ideaal onderwerp dus voor “Happy Hour”.

Championship Final: West Ham United v Blackpool

Het wordt wel eens de belangrijkste wedstrijd na de FA Cup genoemd, de play-off finale van de Championship. Financieel gezien klopt dat zeker, want voor de winnaar ligt er 90 miljoen pond klaar. Ik kijk er ook altijd wel naar uit. Vorig jaar heb ik enorm genoten van Swansea v Reading, dat was echt een klassieker. Dit jaar hoop ik op een herhaling van dat festijn. Fans van Blackpool en West Ham zal het niet veel uitmaken, want die willen maar een ding en dat is winnen. Slechts 90 minuten scheiden hen van nog een jaartje Championship of promotie naar de Premier League. Om verschillende redenen hoop ik dat Blackpool gaat winnen, maar ik verwacht toch dat The Hammers aan het langste eind zullen trekken.

Watney Cup 1973: The End

De Watney Cup was een toernooi dat vier jaar lang bestond. Het format was simpel: van iedere divisie mochten de twee clubs deelnemen die het meeste hadden gescoord het voorafgaande seizoen en niet waren gepromoveerd of zich hadden geplaatst voor Europees voetbal. Deze acht clubs speelden in een knock-out format tegen elkaar om zo uiteindelijk de winnaar te bepalen. Het was niet mogelijk dat twee clubs uit dezelfde divisie elkaar in de kwart- of halve finale troffen. Verder kreeg de club uit de laagste divisie altijd het thuisvoordeel in de eerste ronde. Het toernooi werd uitgezonden op tv, had enkele noviteiten en de winnaar kreeg een mooie beker. In deze laatste aflevering de Watney Cup van 1973, waarin weinig leuke wedstrijden waren te zien. Dit betekende ook meteen het einde van beker.

De Woensdagfoto: West Ham United, 1933