Football Club Obscura: Tadcaster Albion

Het boek “Route 66” bracht me op het idee om de echt kleine clubs eens wat aandacht te geven. Niet zomaar iedere club, ze moeten wel iets bijzonders hebben. We trappen af met Tadcaster Albion, de club uit de bierstad Tadcaster. Drie brouwerijen hebben ze daar. Coors (uilenzeik), Sam Smith’s, volgens de liefhebbers een van de beste bieren van het land en John Smith’s, het bekendste bier van Yorkshire. Die laatste brouwerij besloot in 1892 een eigen voetbalclub op te richten: John Smith’s FC. Later werd de naam veranderd in Tadcaster Albion. Vanuit het stadion kun je de brouwerij zien liggen, want die ligt er zowat tegenaan. Leuk stadionnetje trouwens, omzoomd door bomen. Het hoogtepunt is de mobiele stand, die ook hier boven te zien is. Een vrachtwagen als stand, daar zou ik graag eens opzitten. Het stadionnetje kwam de laatste jaren vaak in het nieuws doordat het zo vaak onder water heeft gestaan, zoals hier, hier en hier te zien is. Dat is het nadeel van naast een rivier spelen. Over de successen van Tadcaster Albion hoef ik het niet te hebben. De club bereikte nog nooit de eerste ronde van de FA Cup, won slechts enkele teletoetercompetities en -bekers, maar is erg gelukkig in de Northern Counties East League Premier Division (9de divisie).

AFC Nicknames: The Pensioners

Sommige clubs, zoals Bury, behouden hun oude bijnaam. Bij andere clubs verandert hij in de loop der tijd. Soms is dat goed, maar soms ook erg jammer. Bij Chelsea vind ik het misschien nog het ergste. De geweldige bijnaam The Pensioners is in de loop der jaren veranderd in het doodsaaie The Blues. De eerste bijnaam heeft de club te danken aan de Chelsea Pensioners, bejaarde ex-soldaten die in een verzorgingshuis (Chelsea Hospital) vlakbij Stamford Bridge van hun oude dag genieten. De soldaten zijn te herkennen aan hun rode jasje en opvallende hoofddeksel. De Chelsea Pensioners hadden tot ver in de jaren vijftig altijd gratis toegang tot wedstrijden van Chelsea. Daaraan dankte de club zijn bijnaam The Pensioners. Nog altijd schenkt de club acht seizoenkaarten aan het Chelsea Hospital. Tot 1952 stond er in de oude logo’s van Chelsea ook altijd een Pensioner afgebeeld. Helaas werd die daarna vervangen door stilistische letters en nog later door een kitscherige leeuw. De bijnaam veranderde ook in de jaren erna, waardoor ze nu opgescheept zitten met The Blues. Jammer, want The Pensioners was een briljante bijnaam.

Lee Payne

Het faillissement van Veendam doet me wel wat. Leuke club en die uitwedstrijd daar vorig jaar zal ik de rest van mijn leven niet vergeten. Eeuwig zonde dat die club er niet meer is. DT116 is gericht op Engels voetbal, maar ik wil toch iets over Veendam schrijven. Engeland + Veendam = Lee Payne. De linkerspits is een van de grootste publiekslievelingen die aan de Langeleegte speelde. Door een snoeiharde tackle kwam zijn carrière na dat ene superjaar bij Veendam nooit van de grond, maar vergeten zijn hem daar nooit. De fansite Veendam4-ever heeft zelfs de prijs voor de speler van het jaar naar hem vernoemd: de Lee Payne bokaal. Waarom is deze man, die eigenlijk maar een seizoen echt voor Veendam heeft gespeeld, zo populair daar aan de Langeleegte?

Intro Tottenham Hotspur v Arsenal

Ik kijk meer Premier League op tv dan dat ik wedstrijden bezoek. Daar zijn een aantal redenen voor, zoals de hoge ticketprijzen, de gezapige sfeer en het feit dat je vastgeplakt zit op je stoeltje en niet lekker rond kunt lopen. Soms maak ik wel eens een uitzondering. Het moet dan wel een heel bijzondere pot zijn en dat is Tottenham v Arsenal natuurlijk. Samen met Liverpool v Manchester United de grootste wedstrijd in Engeland en die wilde ik wel eens bezoeken. Ook omdat ik White Hart Lane wel een aardig stadion vind. Het bleek een schot in de roos. De sfeer, de wedstrijd en alles er omheen was geweldig. Ik genoot met volle teugen. Als alle PL-wedstrijden zo waren, was ik er wekelijks te vinden. Maar dat zijn ze niet en dat maakt deze zo bijzonder. Hier het verslag van de North London derby.

Nederland v Engeland 2-1, 1913

Precies honderd jaar geleden stond de zevende ontmoeting tussen Nederland en Engeland op het programma. De eerste zes waren verloren gegaan voor Nederland, vaak met grote cijfers. 1-8, 12-2 en 9-1 zijn geen uitslagen waarmee je graag thuis kwam. Helemaal niet omdat Nederland niet tegen het ‘echte’ Engeland speelde, dat gebeurde pas in 1935, maar tegen de amateurs. Nu waren die amateurs ook erg goed, getuige de grote nederlagen van Nederland, die natuurlijk ook tot 1954 amateur waren. De Engelse amateurs waren dan ook de grote favoriet op de 24ste maart van 1913. Maar liefst 16000 mensen kwamen naar het Houtrust stadion in Den Haag voor deze wedstrijd en die zagen een historische wedstrijd, want Nederland won met 2-1. Spartaan Huug de Groot scoorde twee keer en het team van Engelsman (!) Edgar Chadwick won. Pas in 1954 won Nederland weer een keer van de Engelse amateurs en we moesten tot 1977 wachten voordat we het ‘echte’ Engeland versloegen.  Jantje Peters scoorde toen tweemaal op Wembley.

The Upton Park Flat

Een paar jaar geleden kwam ik bovenstaande foto voor het eerst tegen. Ik was flabbergasted. Ik heb de foto ook al vaak gespamd, omdat hij zo prachtig is. Maar wat is het verhaal achter de foto? Ik ging op onderzoek uit en hij blijkt gemaakt in 1972. De wedstrijd is West Ham v Hereford, replay in de vierde ronde van de FA Cup. Een ronde eerder had Hereford voor een van de grootste stunts ooit gezorgd door als amateurclub Newcastle uit te schakelen. Het werd nog gekker toen ze 0-0 speelden in de volgende ronde tegen West Ham. Een replay. Die werden altijd doordeweeks gespeeld, maar door de energiecrisis mochten clubs hun lichtmasten niet aanzetten. Besloten werd om de wedstrijd op 14 februari te spelen om 14:15. Dat was een maandagmiddag.

Aston Villa’s Old ‘A’ & ‘V’ Floodlights

Iedere vincker heeft een fetisj. Die van mij is lichtmasten oftewel floodlights. Ik ben dan ook een groot tegenstander van die dingen die in het dak geïntegreerd zijn, maar helaas zie je die steeds vaker. De meest legendarische mastjes ooit stonden in Birmingham. Villa besloot namelijk in 1971 de lampen in de vorm van een ‘A’ en een ‘V’ te plaatsen, de initialen van de club. Ze waren enorm populair bij de fans van Villa, want daarmee werd het prachtige Villa Park nóg specialer en de cultfactor was groot. Het leverde prachtige plaatjes op, zoals deze foto van een avondwedstrijd op Villa Park. Helaas komt aan al het moois een eind. Voor deze mooie floodlights was dat aan het EK 1996 te danken. Villa Park werd flink verbouwd en de lichtmasten werden vervangen door die lelijke dakdingen. Er zijn ook jammer genoeg weinig foto’s overgebleven van de mastjes, maar op bovenstaande zijn de letters nog mooi te zien.

Foto is afkomstig van Spirit of Mirko

Guernsey and The Mother of all Fixture Pile-ups

Na de nederlaag tegen Steaua Boekarest waren veel Ajacieden blij. Zij konden zich nu helemaal op de competitie richten. Het is ook wel erg zwaar om niet alleen in het weekend, maar ook doordeweeks te spelen voor mannetjes die voetbal als beroep hebben. In Guernsey klagen ze ook. Maar dat is iets terechter. Guernsey FC is een amateurclub die in de Combined Counties League (negende divisie van Engeland) speelt. Doordat ze dit jaar geweldig spelen in de verschillende bekers en er veel wedstrijden P-P zijn gegaan vanwege het weer mogen de kanaaleilanders 22 wedstrijden in 38 dagen gaan spelen (of 21 in 37, dat ligt eraan of ze de finale van de FA Vase halen). In de competitie staat Guernsey nu zesde en zou nog kampioen kunnen worden (er zijn clubs die dertien wedstrijden meer hebben gespeeld), maar dat lijkt me onrealistisch. Steeds meer spelers raken geblesseerd, terwijl anderen niet iedere midweekse wedstrijd kunnen spelen in verband met hun werk. Er zijn drie periodes waarin Guernsey drie dagen achter elkaar een wedstrijd speelt en als ze de finale van de FA Vase halen, sluiten ze af met vier dagen achter elkaar een wedstrijd. Bizar.

Danse Macabre: Part I

Stop! Niet verder lezen. Eerst moet je Youtube aanslingeren en dit lied luisteren. Macaberder dan de degradatiestrijd in League Two kan bijna niet. Als je eruit vliegt ben je geen Leagueclub meer. Tom Egbers bracht het tien jaar geleden prachtig in beeld met de docu “That Final Day“. Je hoort niet meer bij de ’92’, mag geen League Cup spelen, moet al voor de First Round Proper instromen in de FA Cup en zit in een competitie waar je amper uit kunt komen. De Conference is een soort put met spekgladde zijkanten. Clubs stierven er (Scarborough), zakten helemaal weg (Boston) of vechten nu om het hoofd boven water te houden (Lincoln, Stockport, etc..). Momenteel strijden er zes clubs tegen degradatie; vijf hebben er 40 punten en eentje 41. Het is een scenario dat Hitchcock zelfs niet zou hebben durven schrijven. Ondanks de spanning gaan we bij DT116 deze bloedstollende strijd wél volgen.

The Arabs from Dundee

In Schotland hebben clubs echt geweldige bijnamen. De een is nog mooier dan de andere: The Doonhammers (Queen of the South), The Bully Wee (Clyde), The Honest Men (Ayr United), The Red Lichties (Arbroath) en The Gable Endies (Brechin City). De verhalen die achter een bijnaam zitten zijn vaak prachtig in de UK. Misschien dat ik daarom zoveel van het voetbal daar houd. Ook een mooie vind ik die van Dundee United: The Arabs. Wat dat betreft winnen ze het wel van Dundee, die de gewonere bijnaam The Dees hebben. Qua naam behoort The Arabs misschien niet in dezelfde categorie als de eerste vijf, maar de ontstaansgeschiedenis is wel geweldig. Hij is terug te leiden tot 1963 en heeft te maken met vorst, een té rigoureuze aanpak van het bevroren veld en wit zand.