Terugblik op 2012

Nog een paar uurtjes en 2012 is weer ten einde. Een mooi jaar aan de overkant. Met Manchester City kregen we eindelijk weer eens een andere kampioen dan de clichéclubs. Voor The Citizens was het de eerste titel sinds 1968. De terugkeer van York City in de League vond ik mooi, net zoals de promotie van Dundee naar de SPL. Dat Rangers P-P ging, zorgde voor een glimlach. Celtic pakte makkelijk de titel en het behalen van de laatste zestien in de CL was geweldig. Maar het meest genoot ik van mijn groundhoptripjes. Het was echt een topjaar. Ik zag geweldige derby’s, geile stadions, mooie goals, mafkezen en historische wedstrijden. Ik denk dat 2012 niet snel overtroffen zal worden, maar je weet nooit.

Video of the Week: Newport State of Mind

Komende vrijdag naar de Welshe derby tussen Newport en Wrexham en dat op het geweldige Rodney Parade. Newport State of Mind. Dat is ook de titel van een lied dat als parodie werd gezongen Empire State of Mind. Het is een mooi nummer, want Newport, best wel een pauperstadje, wordt daarin bezongen alsof het een wereldstad is. Ik heb het wel voor underdogsteden, dus ik mag dit graag horen. Het lied was in 2010 een grote hype en werd meer dan 2,5 miljoen keer bekeken op Youtube. De opbrengsten zouden naar een lokaal goed doel gaan, maar daar stak zakkenvuller Jay-Z een stokje voor. Hij wilde namelijk zijn zoveelste bontjas kopen van dat geld, waardoor de mental health charity Newport Mind kon fluiten naar de centen.

Pictorial Tribute to Boothferry Park

Morgen gaan we het KC Stadium vincken. Voor een nieuw stadion best aardig, maar het is geen Boothferry Park. Dat was van 1946 tot en met 2002 de thuishaven van Hull City. In 2006 vinckte ik het, terwijl het al jaren verlaten was. Ik houd van verlaten stadion, dus dat was genieten. Boothferry Park was misschien niet zo’n klassieker als Roker Park of de Baseball Ground, maar toch had het wel iets. De zes floodlights waren bijvoorbeeld uniek in de Football League en de 55.019 man die in 1949 naar Boothferry Park kwamen voor een FA Cup pot tegen Man United, zijn nog altijd de recordgate van de club. In de jaren tachtig kreeg het stadion de bijnaam Fer Ark, omdat dat de enige letters van Bootferry Park waren die nog niet van ellende naar beneden waren gevallen van de hoofdingang. Hieronder een verzameling foto’s van de voormalige thuishaven van Hull City, waar nu helaas niets meer van over is.

London 0 Hull 4

Engeland is voor mij meer dan voetbal alleen. Ik vind het nachtleven geweldig, kan genieten van de geschiedenis, maar bovenal is het voor mij een echt muziekland. De meeste van mijn favoriete groepen komen van het eiland. Een van die groepen is “The Housemartins”. Het is de wat linkse band van Paul Heaton, die later nog in “The Beautiful South” heeft gespeeld. Mijn favoriete album van “The Housemartins” is London 0 Hull 4 met “Happy Hour“. Dat is een knipoog naar een opmerking van Paul Heaton dat zij slechts de vierde beste band van Hull waren en dat er in London geen enkele goede band was. In 2008 promoveerde Hull City naar de Premier League en The Tigers wonnen hun eerste vier confrontaties met Londense club. De albumtitel was waarheid geworden. Hieronder een overzicht van die vier wedstrijden.

De Woensdagfoto: Hull City Scarf

Bron: Daily Mirror

Merry Christmas

When Windass Wellied the Wembley Winner

Dean Windass changed my views
On that wonderful Wembley day
And I just want to thank him
To him I’d like to say…
I never did like football!
It made boys in my class so cross.
To have a teacher who didn’t care much
About a Tigers win or loss.
The kids could never persuade me
To change my mind at all,
But it took a few short seconds
After you kicked that Wembley ball.
I was struck and have not recovered,
Of the game I’m now a fan,
And if anyone asks what changed my mind
I’ll say Dean Windass was the man

Lin Priest

Video of the Week: Mauled by the Tigers

In mei 2008 schoot Dean Windass Hull City naar de Premier League. Voor het eerst speelde Hull op het hoogste niveau. Ze begonnen echt geweldig en stonden begin december nog vijfde. Imponerend. Een klassiek spreekkoor ontstond er in die dagen: “Mauled by the Tigers”, wat zoiets betekent als “Je wordt verscheurd door de tijgers”. Het spreekkoor wordt begeleid met een soort borstcrawl, die het verscheuren moet uitbeelden. Nog altijd zingen ze dat bij Hull en het maakt tegenstander helemaal gek. Enkele reacties’: “Possible the gayest thing ever done at a football match”, “Camp and embarrassingly tinpot. I’d say you all need shooting for this, but living in Hull is punishment enough”, “Officially the most gay football chant!”, “This is the most embarrassing thing I’ve ever seen” en “That’s gay as fuck”. Als iedereen er kwaad om is, is het een geslaagd spreekkoor en ik hoop dat ze het tegen Leeds weer gaan doen.

Intro Dundee v Dundee United

Een van mijn dromen was om ooit de Dundee derby te vincken. Maar die clubs speelden maar niet tegen elkaar. Het was dus afwachten geblazen tot Rangers deze zomer P-P ging. Dundee nam de plaats van ze in als Club 12 en de derby stond weer op het programma. Augustus kwam te vroeg voor me en stiekem leek me de versie op Dens Park mooier. En dat was hij ook. Zowat alles klopte aan de dag: geweldig stadion, mooie sfeer, toffe stad en goals. Alleen had de wedstrijd spannender mogen zijn. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Ik vond de derby, ondanks dat hij niet te vergelijken is met de Old Firm en de Edinburgh derby (de Dundee derby is anders, niet perse minder), geweldig en hoop de derde versie in maart ook te bezoeken. Hopelijk met dan een sterker Dundee en niet zo’n rare scheids. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen, want hier is het verslag van deze derby.

Charlton Athletic 7–6 Huddersfield Town

In Nederland kent iedereen wel de Heerenveen v Ajax uit 1950. Na 61 minuten stond het daar 1-5, maar Heerenveen kwam nog terug tot 6-5. De wedstrijd is legendarisch geworden. In Engeland hebben ze ook zo’n wedstrijd waarin een club van een uitzichtloze situatie terugkwam en uiteindelijk won. Wat het nog knapper maakte, was dat Charlton met maar tien man speelde. Vandaag is het precies 55 jaar geleden dat 12535 man op een koude, vochtige Valley deze pot zagen. In de loop der jaren was zogenaamd iedereen erbij toen Johnny Summers de wedstrijd van z’n leven speelde en zowat eigenhandig de 1-5 achterstand omboog in een 7-6 overwinning. Ik had daar wel bij willen zijn.