The Brazilian Geordie

Ondanks dat de Engelsen verantwoordelijk zijn voor het exporteren van het voetbal naar Brazilië, duurde het lang voordat er een Braziliaan in Engeland ging spelen. Pas in 1987 streek de eerste Goddelijke Kanarie neer in Engeland. In Newcastle om precies te zijn. The Magpies namen Mirandinha over van Palmeiras. De Braziliaanse spits kreeg een cultuurshock te verwerken, maar al snel veroverde Newcastle een plekje in zijn hart. Zelfs vandaag de dag nog volgt Mirandinha de verrichtingen van de club. Hij had er een heerlijke tijd, waar helaas door manager Jim Smith na twee seizoenen al een einde aan kwam.

Ruben Kogeldans: 4 januari 1967 – 7 juni 1989

Ik ga voor het eerst iets plaatsen op DT116 dat niets met Brits voetbal te maken heeft. Het is een artikel dat ik in 2009 schreef voor het Brabants Dagblad over Ruben Kogeldans. Voor dit stuk ging ik naar Venlo om met de ouders van Ruben te spreken. Het was hartverscheurend om te zien hoeveel verdriet ze nog altijd hadden vanwege het overlijden van hun zoon en de verschrikkelijke nasleep. Toen Ruben stierf was ik tien. Het maakte ontzettend veel indruk ook me. Ik was net een jaar of twee helemaal fan van Willem II en vond Kogeldans een prachtige naam. Vandaar dit stuk, omdat het precies 25 jaar geleden is dat Kogeldans stierf.

Finney’s Splash

Gisteren stierf Sir Tom Finney op 91-jarige leeftijd. Een van de beste voetballers die Engeland ooit heeft gehad. Hij werd geboren op een van de straten naast Deepdale en zou van 1939 tot en met 1960 onder contract staan bij Preston North End, ondanks veel interesse van andere clubs (Palermo was in 1952 het dichtste bij zin handtekening). Naast 473 wedstrijden en 210 doelpunten voor PNE, speelde The Preston Plumber (hij was loodgieter van origine) ook 76 interlands (30 doelpunten) voor Engeland. Bij Preston is hij terecht een legende. Hij was er erevoorzitter, heeft een tribune die naar hem genoemd is met een mozaïek van zijn gezicht en buiten staat een prachtig standbeeld van hem: The Splash. Dat standbeeld is gebaseerd op bovenstaande foto, genomen tijdens Chelsea v Preston North End in 1956. De foto won dat jaar ook de “Sports Photograph of the Year Award”. Het mooie is dat Finney hier met een tackle de bal wint van Wally Bellet, de linksback van Chelsea. Vandaag is het Preston v Leyton. Dat gaat centimeters dik kippenvel worden. The Preston Plumber is niet meer.

Arjan van Heusden

Er hebben heel wat Nederlanders voor Port Vale gespeeld dankzij de band tussen Piet Buter en John Rudge. Vaak werd het niet veel, maar er zijn twee spelers die er vier jaar ehbben gezeten. Robin van der Laan natuurlijk, een echte cultheld daar, en Arjan van Heusden. Van Heusden is in Nederland de grote onbekende, omdat hij hier nooit voor een profclub speelde, maar in Engeland kennen ze hem wel. Hij speelde in tien jaar tijd voor verschillende zes clubs. Omdat hij het langste bij Port Vale zat, had ik een goede reden om hem eens op te zoeken in Alphen aan den Rijn en te vragen naar zijn tijd in Engeland. Het resultaat is een interview met iemand die niet alleen in Engeland heeft gekeept, maar ook echt van het Engelse voetbal houdt.

Alan Durban

Op 31 januari 1976 speelde Port Vale tegen Shrewsbury op Vale Park. Het werd een oersaaie 0-0, maar toch gebeurde er iets bijzonders. Alan Durban, speler/manager van Shrewsbury, had de ’92’ volgemaakt. Hij was de eerste speler die dat lukte. De Welshman had eerder voor Cardiff en Derby gespeeld en dankzij Shrewsbury kwam hij ook in de lagere divisies terecht. Ik vind het fantastisch dat ook hij zijn 92ste deed op Vale Park. De Ninety-Two Club heeft hem “Honorary Member” gemaakt van hun club. Er zijn maar zes mensen die dat kunnen zeggen. Allemaal personen die iets in de voetballerij hebben gedaan, zoals manager Jim Smith en scheidsrechter Gilbert Napthine. Op 31 augustus, precies 37 jaar en 7 maanden later, treed ik in de voetsporen van Alan Durban. Helaas niet als speler (dat was helemaal mooi geweest), maar als fan. Het is trouwens ironisch dat Durban later uitgerekend bij rivaal Stoke manager werd, een club waar hij nog altijd voor werkt.

Cuthbert Ottaway

Met Phoenix92 hebben we nu zes clubs gesponsord. We hebben nog altijd contact met een paar mensen van Hitchin, maar de leukste ontvangst was bij Marlow. Ook daar heb ik nog altijd contact mee. Afgelopen week kreeg ik een mailtje vanuit Marlow met een heel verhaal over de Cuthbert Ottaway Memorial Cup. Iedereen die mijn fetisj met vage bekers kent, zal wel door hebben dat ik meteen geïnteresseerd was. Dat werd ik nog meer toen ik zag dat het een wedstrijd was tussen een supporterselftal van Engeland en eentje van Schotland voorafgaand aan de interland tussen beide landen. Naar die interland gaan wij ook en dat willen die beide elftallen ook, dus is die pot al om 13:00 bij Marlow. Geil stadion, mooie bekerpot en oude bekenden weer zien? Logisch dat we volgende week eerst even langs Marlow gaan, voordat we naar Wembley afreizen. Maar wie is die Cuthbert Ottaway precies waar deze beker naar genoemd is?

Roy the Rambler

Roy Keane was een echte laatbloeier. De voetballer uit Cork werd pas op volwassen leeftijd ontdekt door een Engelse club, Nottingham Forest in zijn geval. Het probleem van Keane was namelijk zijn lengte. Daardoor werd hij letterlijk over het hoofd gezien door vele scouts. Zelfs geen enkele Ierse topclub had interesse in Keane. Als zoon van Cork speelde hij daarom nooit voor Cork City. Wel voor het veel kleinere Cobh Ramblers, dat niet ver van Cork ligt. Op zeventien jarige leeftijd speelde hij voor zowel het eerste als voor het hoogste jeugdelftal en dat is essentieel geweest voor de ontwikkeling van Keane, die steeds sterker werd.  Tijdens een van die jeugdwedstrijden werd hij ontdekt door een scout van Nottingham Forest en ‘the rest is history’. In totaal speelde Keane 12 wedstrijden voor het eerste elftal van Cobh Ramblers en nog altijd is hij een grote held daar. Aan de muur hangt memorabilia van Keane. Omgekeerd telt hetzelfde. Twee weken na ons bezoek aan Cobh, kwam Keane zelf langs om zijn oude club nog eens aan het werk te zien. Mooi wanneer iemand zijn roots niet vergeet.

George Best at Cork Celtic

In 1972 was de carrière van George Best, toen pas 26, over. Hij speelde nog twee seizoenen voor Man United, maar eigenlijk was zijn loopbaan al afgelopen. Hij stond er vaak naast of kwam niet opdagen vanwege het drankgelag. Daarna zwierf hij over de wereld en speelde bij voor clubs in de VS, Zuid-Afrika, Schotland, Australië en Ierland. En dat waren niet de grootste clubs uit die landen. Zo kwam hij onder andere uit voor Cork Celtic, een al lang verdwenen club uit Cork. Cork Celtic was de tweede club van Cork. Ze speelden op Turners Cross, waar tegenwoordig Cork City speelt. In december 1975 waren ze een middenmoter en er kwam weinig volk op de wedstrijden af. Daarom trok het bestuur George Best aan en de mensen stroomden toe. Het duurde maar drie wedstrijden, maar nog altijd spreekt het tot de verbeelding in Cork.

Jimmy Floyd in Berendrecht

In België vonden ze het maar vreemd dat Jimmy Floyd Hasselbaink trainer werd. Zo onervaren en dan al aan het roer bij zo’n rumoerige club als Antwerp. In Nederland werd er ook wat lacherig om gedaan. De meervoudig international, topscorer van Spanje en Engeland en dan trainer worden bij FC Antwerpen in België. Vreemde combinatie, v0nd me dat. Ik vond dat weer een gekke reactie, want vergis je niet, Antwerp of beter gezegd Royal Antwerp Football Club, is een joekel van een club. Stamnummer 1. Laatste Belgische ploeg in een Europese finale en geen club heeft meer seizoenen in Eerste Klasse gespeeld als RAFC: 96. Standard kan dit jaar langszij komen en dat willen we niet. Aan JFH de schone taak om Antwerp terug te brengen waar ze horen. Zijn heilige missie, want dat is het, startte in Berendrecht. Royal Antwerp won met 0-5. Het optimisme is groot. Na 10 seizoenen móet de meest Engelse club van het vasteland volgend jaar weer in Eerste Klasse. Go Hasselbaink.

Chic Charnley 50

De grootste mafkees van de Schotse velden wordt vandaag vijftig. James Callaghan ‘Chic’ Charnley werd in Glasgow geboren, afkomstig uit een gezin van Ierse immigranten. Hij was daarom een groot fan van Celtic, hoewel hij juist bij een andere Glaswegian club erg groot werd: Partick Thistle. Hij speelde voor achttien clubs en kreeg zeventien rode kaarten. In vier periodes kwam hij uit voor Partick Thistle, waar hij in de Hall of Fame is geplaatst. Doordat hij de reputatie had een mafkees te zijn, kwam er nooit een echt grote club voor hem. Charnley was best een aardige voetballer, maar is vooral bekend vanwege zijn vele rode kaarten, het feit dat hij zijn neus snoot in een cornervlag op Ibrox, dat zijn ontbijt bestond uit Vodka met een beetje sinaasappelsap en vooral vanwege de confrontatie met twee chavs die een Samoeraizwaard. Partick Thistle was aan het trainen in Ruchill Park en de twee neds kwamen de spelers bedreigen met een Samoeraizwaard. Charnley liep er op af, werd in zijn handpalm gestoken, pakte een pion, sloeg de chav neer en schopte hem verrot. Daarna liepen de neds keihard weg. Gekker en harder dan Charnley ga je ze niet snel krijgen.