Colchester United v Torquay United 2-1 (07-05-2005)

Eigenlijk dacht ik met de farewell match bij Coventry het seizoen 2004/2005 te hebben afgesloten, totdat de telefoon ineens ging. Aan de lijn hing Erkaa, samen met Frank Snoeks de enige Torquay-fan in Nederland. Of ik zin had om de week erop Colchester v Torquay te vincken. De Seagulls konden namelijk degraderen, al zouden dan én Oldham én MK Dons ze nog in moeten halen. Uiteraard gebeurde dat. Triest voor Torquay, maar Layer Road was een uitstekende afsluiter van mijn eerste echte vinckseizoen. Negen dagtripjes had ik gemaakt waarin ik vijf ground vinckte die er nu niet meer zijn en waarvan er drie de komend twee jaar verdwijnen. Van die negen was Layer Road misschien wel de gaarste en wat ben ik blij die nog gezien te hebben. In 2011, toen het al jaren in ongebruik was geraakt, was ik er nog eens. Het zag er treurig uit toen. De foto’s van deze vinck zie je hier.

  

Coventry City v Derby County 6-2 (30-04-2005)

Nu tien jaar geleden leken we de perfecte afsluiting van ons eerste echte vinckseizoen te hebben gevonden: Coventry v Derby. Klinkt niet spannend, maar het was de laatste wedstrijd van de thuisploeg op Highfield Road na 106 jaar. Kaartjes lekken onmogelijk, maar gelukkig kon Dokkie the Tout er een aantal regelen. Heel mooi, want de wedstrijd werd een kraker. Coventry kon nog degraderen, maar verpletterde Derby County met 6-2. Het was daardoor een groot feest. Echt een geweldige wedstrijd. Nog altijd staat deze in mijn eeuwige top 10. Ik ben nadien twee keer in de Ricoh Arena geweest, het nieuwe stadion van Coventry, maar dat mag nog niet de schoenveters strikken van Highfield Road. De foto’s van deze dag, grotendeels van TZ, zie je hier.

West Ham United v Millwall 1-1 (16-04-2005)

Mijn trip naar West Ham v Millwall, de ultieme Danny Dyer-fixture, was mijn eerste zonder vinckers. Ik ging met mijn broertje Remco, mijn maat Marc en mijn toenmalige vriendin Evelien. Onderweg dus geen gepraat over Gus Uhlenbeek, Accrington Stanley, grounds die gingen verdwijnen  en wie er ging promoveren vanuit League Two. Nee, het was vooral NAC-bashen, want Evelien was de enige Naccers tussen allemaal Willem II’ers. Hoogtepunt van de reis was toen we ineens het plaatsje “Tilbury” zagen staan op een verkeersbord. Ik raak er nog ontroerd van. Het is wel gek dat West Ham alweer tien jaar geleden is. Volgend seizoen is het laatste jaar van de club op Upton Park. Ik wil er nog een keertje heen voordat het plat gaat. Een van de leukere PL-grounds. Jammer alleen van die schreeuwend dure kaartjes. Ik aas daarom op een bekerwedstrijd. De, heel slechte, foto’s van West Ham zie je hier.

Cambridge United v Wycombe Wanderers 2-1 (19-03-2005)

Precies een maand nadat we Wycombe Wanderers v Darlington hadden gevinckt, was het weer tijd om naar Engeland te gaan. We hadden Gus ontdekt, zien spelen in eigen huis en nu was het tijd om hem eens te zien scoren. Bizar genoeg lukte dat ook. Wycombe verloor met 2-1 , maar Gus scoorde na 18 minuut voor Wycombe. Missie geslaagd en het was meteen het einde van het stalken van Gus. Sterker nog, in de tien jaar na deze wedstrijd heb ik Wycombe Wanderers nog maar twee keer aan het werk gezien. Deze trip naar Cambridge was een beetje rommelig. We kwamen te laat aan en dat zit mij nog altijd dwars. Een revisit naar het Abbey Stadium staat dan ook zeker op het lijstje. De ground staat op het gevarenlijstje, dus het zal er de komende jaren wel van komen. Het is namelijk geen straf om daarheen te gaan. Heerlijke stadionnetje en stad. Foto’s van deze dag vind je hier.

Wycombe Wanderers v Darlington 1-1 (19-02-2005)

Mijn zesde vinck was Wycombe Wanderers. Een rare vinck, als je de eerste vijf ziet. Adams Park was op het moment dat ik het vinckte pas tien jaar oud, terwijl de eerste vijf grounds allemaal oude beestjes waren. De reden was Gus Uhlenbeek. Nadat wij hem zagen spelen tegen Shrewsbury was het duidelijk dat we de maand erop naar Wycombe moesten gaan. Sowieso een club met heel mooie shirts. Het werd Wycombe v Darlington. Darlo had Clyde Wijnhard en Bobby Petta onder contract staan. We hadden een vlag meegenomen met de tekst “Gus in Oranje”.  Gus zag dat en liep meteen naar Clyde toe en wees naar onze vlag. Clyde nam wraak door de 0-1 te scoren. Wycombe kwam gelijk dankzij Steve “Football League Show” Claridge. Daarbij bleef het. Ondanks het nieuwe stadion vond ik het een heerlijke vinck. Goede sfeer op de tribunes, aardige fans en het had allemaal wel wat. Op de terugweg ging het in Frankrijk en België enorm sneeuwen. Het eindigde zelfs nog met een sneeuwballengevecht op een seksparking in West-Vlaanderen. Yep, tien jaar geleden waren we nog jonge honden. Hier de foto’s van die dag.

Shrewsbury Town v Wycombe Wanderers 0-1 (29-01-2005)

Vanwege al dat ongemak was ik op 29 januari niet thuis, maar in het ziekenhuis. Helaas kon ik toen dus niet deze “Ten Years Ago” plaatsen. Maar ik ben niet in een urn beland, dus nu alsnog. Mijn vijfde Engelse wedstrijd lijkt eigenlijk wederom erg random: Shrewsbury v Wycombe.  Maar dat was het niet, want TeeZee had gelezen dat Gay Meadow op de gevarenlijst stond en volgens hem was dat een prachtig stadionnetje. Dat bleek ook zo te zijn. Gay Meadow lag mooi naast de rivier de Severn en dicht bij het centrum. Shrewsbury is ook een prachtig stadje. Tijdens deze wedstrijd ontdekten we ook Gus Uhlenbeek bij Wycombe. Het was het begin van een paar maanden Gus-stalking. Gay Meadow was briljant. Achteraf gezien baalde ik dat ik niet ben teruggegaan voor de farewell daar, een wedstrijd in de play-offs van 2007. Nu speelt Shrewsbury in het meeste zielloze stadion van Engeland, een stuk buiten de stad. Daar wil je niet heen. Foto’s van deze vinck vind je hier.

Boston United v Darlington 3-1 (18-12-2004)

Er zijn twee Engelse clubs die mij meteen aan kerst laten denken. Notts County (ooit een paar dagen voor kerst bezocht en vanwege de kou, de kerstversieringen rondom het stadion en honderden kerstcovers van een Bulgaarse coverband op de boot voor mij altijd een ‘kerstclub’) en Boston United. Die laatste bezocht ik tien jaar geleden, precies een week voor kerst. Het hele stadje, een erg leuk plaatsje trouwens, was in kerststemming. Er was een kerstmarkt en in het stadion kwamen we kerstmannen tegen met trommels. Zelfs het programmaboekje was in kerststemming. Het was een van mijn vreemdste wedstrijden ooit. Darlington (met Clyde Wijnhard) was in de eerste helft beter, maar het stond 3-0 na 45 minuten. In de tweede helft was Boston (met Paul Gascoigne onder contract, maar helaas niet in het veld) beter, maar scoorde Darlington. Beide clubs zijn hard gevallen. Waar ze tien jaar geleden nog streden om een plekje op het derde niveau, spelen ze tegenwoordig op het zesde (Boston) en achtste (Darlington).  York Street is een stadionnetje waar ik graag nog een keer naartoe ga. Ik moet opschieten, want over anderhalf jaar gaat het plat. Gladde projectontwikkelaars gaan er appartementen neerzetten en Boston United gaat in een kil LEGO-bakje buiten de stad spelen. Het bekende verhaal dus. Sowieso wil ik nog eens terug voor foto’s, want die ik destijds heb gemaakt (zie hier) doen geen recht aan dit leuke stadionnetje.

Swansea City v Bristol Rovers 1-0 (06-11-2004)

Na de Barnet-trip hadden we het virus te pakken en werd er al snel een plan gemaakt voor een nieuwe Phoenixtrip. De keuze was niet moeilijk, want er was één stadion dat we allemaal wilden zien: The Vetch van Swansea. Een jaar eerder waren we allemaal verliefd geworden op dat stadion tijdens de docu “That Final Day”. The Vetch zou een paar maanden later plat gaan, dus we moesten daarheen.  De wedstrijd tegen Bristol Rovers leek ons wel wat. Voor Swansea dat seizoen de derby en een mooie Wales v Engeland. Maar eigenlijk ging het helemaal niet om de wedstrijd. Het ging om The Vetch. Natuurlijk maakte Fratton Park een verpletterende indruk op mij, maar The Vetch overtrof dat. Er is zelfs geen stadion dat zo’n indruk op mij maakte als de oude ground van Swansea. Ik herkende allerlei dingen uit de docu en het uitzicht was geweldig. De wedstrijd was niet briljant, al was het wel leuk dat uitgerekend Lee Trundle (een absolute cultheld daar), de 1-0 maakte, maar alles er omheen was fantastisch. Na de wedstrijd heb ik zelfs nog staan praten met de materiaalman van Swansea die ook in That Final Day te zien was. Mijn bezoek aan The Vetch is nog altijd een van mijn meest dierbare. Als ik er aan terugdenk, maakt het mij zelfs een beetje weemoedig. Zo’n tripje (dat we in een dag deden, gekkenwerk eigenlijk) als naar Swansea komt nooit meer terug. Ik heb al zoveel gezien, dat ik nooit meer zo ondersteboven geblazen ga worden. Klinkt blasé, maar helaas is het gewoon zo. Neemt niet weg dat ik nog iedere keer geniet als ik een Britse stadion bezoek. Dat blijft gelukkig zo. Prachtige hobby is het. Hier de foto’s (waaronder ook een hoop van reisgenoot TeeZee) van The Vetch.

Barnet v Dagenham & Redbridge 5-0 (09/10/2004)

Deel twee uit de serie “Ten Years Ago”. Misschien wel de belangrijkste wedstrijd die ik ooit bezocht heb. Negen maanden na mijn eerste vinck, ging ik weer. Ik had na Portsmouth v Scunthorpe de vinckmicrobe te pakken gekregen, maar doordat ik op stage was in Zuid-Afrika kon ik even niet vincken. Barnet v Dagenham & Redbridge was eigenlijk de eerste Phoenixtrip. Na een oproep op het forum waren er vier man die deze dagtrip wel aandurfden: TeeZee, Dokkie, SuperJohn en ik. Met TeeZee had ik Pompey gevinckt, Dokkie kende ik uit het Brabantse drugsmilieu en dus was SuperJohn de enige nieuwe. Ik vond het een raar mannetje, vandaar dat we sindsdien al zo’n 150 trips hebben gemaakt. Barnet v Dagenham was een heerlijke pot. Het werd 5-0, Underhill was top en we werden zelfs nog voorgesteld aan cultheld Giuliano Grazioli. Na deze pot is er eigenlijk geen maand (exclusief zomerstop) voorbij gegaan zonder een tripje naar Engeland. Barnet zat ten tijde van deze pot in de Conference. Ze zouden kampioen worden, maar zijn sinds anderhalf jaar weer terug. Underhill zijn ze kwijt. Ik vinckte nog de farewell game daar nog en zag er in de tussentijd nog twee wedstrijden. Barnet associeer ik eigenlijk altijd met mijn eerste vinckjaren. Matige foto’s van mijn tweede vinck vind je hier (gloryhuntende kat alert).

Portsmouth v Scunthorpe United 2-1 (24/01/2004)

Nieuwe serie, want vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik mijn eerste Engelse vinck zette. In de serie “Ten Years Ago” blikt ik terug op de wedstrijd van toen, wat er van beide clubs is geworden en zet ik wat foto’s online. Portsmouth v Scunthorpe was mijn eerste pot. De overwinning van Pompey was totaal geen verrassing, want zij speelden drie divisies hoger dan Scunny. Nu tien jaar later spelen ze allebei op het vierde niveau. Scunny staat bovenaan, terwijl Pompey moet uitkijken dat ze niet degraderen. Matthew Taylor scoorde die dag twee keer voor Pompey. De voormalige U21-international kwam in 2008 bij Bolton terecht en speelt nu alweer een aantal seizoenen bij West Ham. Ondanks de 3 degradaties in de afgelopen tien jaar, was er ook genoeg vreugde. Zo bereikte Pompey twee keer de FA Cup Final, die ze in 2008 zelfs wonnen. Daardoor gingen ze Europa in en kwamen AC Milan en Heerenveen op bezoek. Foto’s (afschuwelijk slechte) van Pompey v Scunny uit 2004 vind je hier.