Van Middlesbrough naar Millwall: Wolverhampton Wanderers

Voor mijn nieuwe boek “Van Middlesbrough naar Millwall” bezoek ik de komende weken tien Engelse clubs die in rauwe steden spelen. De start was afgelopen weekend in Wolverhampton, dat als claim to fame heeft dat het eerste automatische stoplicht van Engeland in hun stad stond. Een zo goed als uitverkocht Molineux zag de Wolves voor het eerst sinds mei 1978 in eigen huis winnen van Aston Villa. Gevolg was een geweldige sfeer. Hoogtepunt was misschien wel de 72ste minuut toen het hele stadion, inclusief de uitfans, “There’s only one Graham Taylor” zongen. Hij was in het verleden manager bij beide clubs. Het een goede aftrap van het nieuwe boekproject. Ik waag te betwijfelen of ik bij een van de volgende negen clubs zo’n sfeer ga meemaken, maar wie weet. Volgende stop komende zaterdag is Grimsby Town.

Wolverhampton Wanderers v Hull City 1-1

Wolverhampton Wanderers v Hull City 1-1 (Championship, Molineux (20062), 16-08-2015)

Sky had besloten om Wolves v Hull naar zondag 12:00. Perfect, want dan kon ik om 19:00 uur weer in Edinburgh zijn. Het was al lang geleden dat ik op Miloneux was. Acht jaar om precies te zijn en tegenwoordig staat er een nieuwe stand. Tijd om weer eens te gaan. Evenals bij Notts County en Burnley was het heerlijk om weer rond te lopen bij een ground die ik al lang niet had gezien. Herinneren aan mijn eerste vinckjaren kwamen weer boven. Ja, ik ben een sentimenteel mannetje geworden. Ferdi had tickets gekocht voor de Sir Jack Hayward Stand, die pas sinds deze dag zo heet (voorheen was het de Jack Harris Stand). Zodoende hadden we perfect uitzicht om de vernieuwde Stan Cullis Stand en die was heel aardig geworden. Plan is nu om nog twee tribunes te verbouwen, maar dan moet Wolves eerst promoveren. Het was een aardige wedstrijd om te zien. Mooie afsluiter van een klassieke trip, zoals ik ze al jaren niet meer heb gemaakt. Klik voor meer foto’s op de wedstrijd hierboven.

#10K2MK

Op 29 maart is het MK Dons v Wolves. Op papier een gewone pot. Maar ze hebben in Milton Keynes een gigantisch stadion en maar weinig fans. Dat heeft als voordeel dat er veel uitfans mee kunnen komen. Zo bracht Coventry dit seizoen al 7000 man mee naar Stadium:mk. Wolverhampton Wanderers is een andere club met een grote following. Helaas heeft MK Dons besloten maar 6500 kaarten voor de Wolves neer te leggen. Daar balen ze van in Wolverhampton, want eind maart is de bovenste ring ook gevuld met stoeltjes (vanwege het WK rugby) en kunnen er 30.000 man in Stadium:mk. MK Dons zelf trekt hooguit een mannetje of 6000, dus zijn de wolfjes nu aan het lobbyen om 3500 kaarten extra te krijgen. Het project heet #10K2MK (10.000 naar Milton Keynes) en ik hoop van harte dat het ze lukt. Het is ook bizar veel voor een gewone competitiewedstrijd. Wil je het Stadium:mk een keer vincken, dan is het nu echt hét moment. Een geweldige sfeer van het uitvak is een zekerheidje.

8. Preston North End v Wolverhampton Wanderers 5-2 (27/10/1888)

In speelronde 8 stond opnieuw een wedstrijd tegen Wolves op het programma. Op de tweede speeldag was het al 0-4 geworden in Wolverhampton en ook nu had Preston geen enkel probleem met Wolves: 5-2. Opvallend, want aan het eind van het seizoen zou Wolverhampton op de derde plek eindigen en de finale van de FA Cup bereiken. De usual suspects, Jack Gordon, Jimmy Ross en John Goodall (3x), maakten de doelpunten voor PNE. Door de 5-2 was er na acht speelronden nog maar één concurrent over: Aston Villa. De mannen uit Birmingham stonden op twee punten, terwijl de rest al op vijf punten of meer stond (destijds was er een tweepuntensysteem, dus dat was een flink gat). Iedereen in Engeland keek dan ook uit naar Preston North End v Aston Villa, die op de tiende speelronde werd gespeeld. De stand.

Port Vale v Wolverhampton Wanderers

Over precies een maand zit ik (als er geen gekke dingen gebeuren) op Vale Park. Mijn Odyssee naar de ’92’ eindigt dan in stijl, met Port Vale v Wolverhampton Wanderers. Een mooie tegenstander op dit niveau is er niet. Vandaar ook dat ik hem niet in oktober of november doe, maar nu. Eigenlijk wilde ik er langer naar uitkijken, maar waarom zou ik zo’n prachtige pot laten schieten? Vandaar deze keuze. Ik kijk er ontzettend naar uit. In principe stelt die ’92’ niets voor en is het gewoon een wedstrijd al alle anderen, maar gek genoeg voelt het zo niet. Ik heb echt heel veel zin om daar rond te lopen en eindelijk alle 92 clubs een keer in eigen huis een keer gezien te hebben. Ik ga met SJ, 1904 en Chocovla, de mannen waarmee ik het vaakst de oversteek heb gemaakt. Dat vind ik wel wat hebben. Ook het stappen die avond in Hanley gaat mooi worden. Wrexham v Chester de volgende dag had het helemaal afgemaakt, maar je kunt niet alles hebben.

Intro Huddersfield Town v Wolverhampton Wanderers

Vijf jaar geleden was ik al een keer bij Huddersfield Town. Destijds kwamen we door vertraging met het vliegtuig te laat aan en moesten we ook al eerder vertrekken ivm en wedstrijd van Leeds. Daarom voelde die vinck niet goed aan. Hoewel ik graag een obscure non-League ground had gevinckt op deze zaterdag, vond ik dit een geweldig alternatief. Eerst nog een leuk potje kijken bij Bradley Mills en daarna deze wedstrijd. Van alle nieuwe stadion, blijft dit toch wel mijn favoriet. Aparte vormen en die heuvel op de achtergrond is geniaal. Wedstrijd zelf was de beste van het weekend, Maar genoeg gezeverd, want jullie willen natuurlijk meer weten over die dame hierboven. Dat kun je hier lezen.

De Woensdagfoto: The Wolverhampton Pixie

Klik voor vergroting

Bron: Stuart Clarke

Guest Report: A Welsh Weekender

Het heeft even geduurd, maar we kregen weer een ‘guest report’ in onze mailbox. Ditmaal van Aaf, die vorig jaar ook meeging naar Pheonixclub Hitchin. Hij vinckte begin september zowel Swansea City als Cardiff City in één weekend. Wales is erg leuk en als je dan ook nog eens beide clubs kan vincken, is dat een kans die je eigenlijk niet mag laten liggen. Dat deed Aaf ook niet. Hier zijn relaas van het prachtige weekend.

De Woensdagfoto: South Bank II, Molineux

Scarborough’s First Match in the League

Een paar dagen geleden schreef ik wat over Lincoln City, omdat het de eerste club was die degradeerde naar de Conference. Als er iemand degradeert, moet er natuurlijk ook iemand promoveren. Dat was toen Scarborough. De club werd in 1987 kampioen van de Conference en hoefde niet mee te doen aan de verkiezingen, waar ze waarschijnlijk toch niet genoeg stemmen hadden gekregen, maar mocht promoveren. De verwachtingen waren laag, want de Conference stond destijds nog een stuk lager in aanzien dan tegenwoordig en ze waren meteen degradatiekandidaat nummer één. Maar The Seadogs overleefden het eerste jaar en zouden uiteindelijk twaalf seizoenen in de Football League blijven. Helaas ging het daarna mis en ging de club in 2007 kapot. Daarover een andere keer, want nu een terugblik op de eerste wedstrijd Football League. Tegen Wolves, een wedstrijd die nu nog legendarisch is daar in Scarborough.