Serious Drinking – Love On The Terraces

In Engeland heb je veel bands die over voetbal zingen. Voetbal is daar, meer dan in Nederland, een onderdeel van het leven zelf. Half Man Half Biscuit maakt geen plaat zonder dat er een lied met een verwijzing naar voetbal opstaat. Maar Serious Drinking, een punkband uit Norwich en een van de favorieten van de legendarische DJ John Peel, is de enige die een hit had waarin het woord terrace in voor kwam. “Love on the Terraces” is een typisch punknummer uit 1982. Lekker tempo en geniale tekst over het bezoek aan een potje voetbal, waarschijnlijk op Carrow Road. Uiteraard loopt het verkeerd af, zoals het altijd verkeerd afloopt als je met vrouwen naar het voetbal gaat.

Flower of Scotland

Een van de mooiste volksliederen vind ik “Flower of Scotland”. Ik hoop het komende woensdag keihard te horen uit 20.000 Schotse kelen. Een herhaling van het filmpje hierboven zou niet vervelend zijn. Het klinkt als een eeuwenoud strijdlied en ik was dan ook verbaasd dat het pas in 1967 (voor het Schotse voetbal het Gouden Jaar) is geschreven. Weg mythe. Het lied gaat over de overwinning van de Schotten tijdens de Battle of Bannockburn in 1314. Robert the Bruce versloeg toen de Engelse koning Edward I. Wie de film “Braveheart” heeft gezien, kan zich die scene nog wel herinneren. De tekst lees je hier. In 1974 werd “Flower of Scotland” door het Schotse rugbyteam voortaan als volkslied gebruikt. De voetballer waren er veel later bij. Pas in 1997 werd het voor iedere interland gezongen. Op Wembley is het dus pas één keer eerder te horen geweest, toen Engeland en Schotland tegenover elkaar stonden in 1999. Het is een voorrecht om er komende woensdag bij te zijn als het voor de tweede keer wordt gezongen.

London 0 Hull 4

Engeland is voor mij meer dan voetbal alleen. Ik vind het nachtleven geweldig, kan genieten van de geschiedenis, maar bovenal is het voor mij een echt muziekland. De meeste van mijn favoriete groepen komen van het eiland. Een van die groepen is “The Housemartins”. Het is de wat linkse band van Paul Heaton, die later nog in “The Beautiful South” heeft gespeeld. Mijn favoriete album van “The Housemartins” is London 0 Hull 4 met “Happy Hour“. Dat is een knipoog naar een opmerking van Paul Heaton dat zij slechts de vierde beste band van Hull waren en dat er in London geen enkele goede band was. In 2008 promoveerde Hull City naar de Premier League en The Tigers wonnen hun eerste vier confrontaties met Londense club. De albumtitel was waarheid geworden. Hieronder een overzicht van die vier wedstrijden.

The Billy Boys

Rangers is wijlen, maar de legacy zal nooit verdwijnen. Die bestaat uit veel prijzen, een geweldig stadion, maar ook veel sektarisch gebeuren. Wat misschien wel het meest symbool staat voor het sektarische Rangers is het lied “The Billy Boys”. Een lied over het vermoorden van katholieken, altijd gezellig. Veel mensen denken dat het lied gaat over King Billy (Willem III), maar dat klopt niet. Het is ter ere van de bende van Billy Fullerton, een extreemrechtse bendeleider die vijftig jaar geleden stierf. “The Billy Boys” waren berucht en gehaat in Glasgow. Hun territorium was de wijk Bridgeton, ironisch genoeg op een steenworp afstand van Celtic Park.

Happy Hour: Knees up mother Brown

De pub heeft een centrale rol in het leven van de Engelsman. Veel meer dan hier in Nederland bijvoorbeeld. In de pub ontmoet je elkaar en speelt een groot deel van je sociale leven af. Dat is nu nog altijd zo, maar honderd jaar geleden ook. En wat doe je behalve zuipen? Zingen en dansen natuurlijk. Vroeger was het lied “Knees up mother Brown” een echte klassieker in de pubs en vooral die in het volkse Oost-Londen. Het lied is een echte Cockney klassieker en werd tot begin jaren negentig ook massaal gezongen op de terraces van Upton Park. Zelfs een van de grootste fora van West Ham heet KUMB oftewel Knees up mother Brown. Een ideaal onderwerp dus voor “Happy Hour”.

The Fields of Athenry

 

Als je een beetje van fancultuur houdt, heb je waarschijnlijk gisteren met kippenvel naar de laatste tien minuten van Spanje v Ierland gekeken. De Ieren werden op het veld compleet vernederd, maar waren op de tribune de baas. Minutenlang galmde het “Fields of Athenry” door het stadion in Gdansk. Een lied dat je ook vaak bij Celtic hoort en wat ik al regelmatig heb meegezongen in de pubs en het stadion zelf of tijdens een concert van The Dropkick Murphys. Ik heb thuis zelfs een vlag hangen met de volledige tekst, ooit gekocht rondom Celtic Park. Het lied heeft een enorme historische lading, want het gaat over de grote Ierse hongersnood in de negentiende eeuw en de onderdrukking door de Engelsen.

 

Sunshine on Leith

Er zijn veel mooie supportersliederen. Het klinkt afgezaagd, maar een goede YNWA op Anfield Road of Celtic Park bezorgt me nog altijd kippenvel. Een van de leukste dingen aan West Ham blijft het “I’m forever blowing bubbles”, ook al hebben ze die ooit gejat van Swansea, en “Delilah” van Stoke is natuurlijk ook een klassieker. Maar persoonlijk vind ik “Sunshine on Leith” van Hibernian de allermooiste. Ik kende het lied al via The Proclaimers, maar hoorde het voor het eerst in een voetbalstadion in 2007. Hibs won toen de Schotse League Cup en de helft van Hampden zong het. Dat was een kippenvelmomentje.

Half Man Half Biscuit

Bij veel Britse bands leg ik meteen de associatie met voetbal. The Housemartins, The Specials, The Clash en The Cockney Rejects bijvoorbeeld, maar er zijn er nog veel meer. Helaas zijn er maar weinig die voetbal in hun songteksten verwerken. The Proclaimers doen het graag, maar de koningen op dat gebied zijn natuurlijk de mannen van Half Man Half Biscuit. Binnenkort komt mijn reisverslag van mijn trip naar Tranmere online, de club waar de mannen helemaal leip van zijn, een uitstekende aanleiding dus om eens wat over deze briljante band te schrijven.

Teenage Kicks

Twee weken geleden vinckte ik Derry City en daar schalde het juweeltje van The Undertones door de krakkemikkige installatie: “Teenage Kicks”. Het is het lijflied van de fans van Derry City en wordt regelmatig gezongen. Het nummer staat zelfs bekend als het onofficiële clublied van The Candystripes. In tegenstelling tot veel popliedjes van artiesten die op de terraces worden gezongen, is de liefde tussen “Teenage Kicks” en Derry City wederzijds, want de leden van The Undertones zijn grote fans van Derry City. Sterker nog, de mannen waren in hun jeugd vaste bezoekers van het Brandywell Stadium en komen er nog altijd graag.

The Goldstone Rap

Voordat ik op trip ga, verdiep ik me vaak in de club die ik ga vincken. Zo ben ik nu wat dingen over Brighton en Weymouth aan het lezen. Soms stuit je dan op mooie zaken. Zo kwam ik ineens de single “The Goldstone Rap” tegen. Gezongen in 1983 door de spelers van Brighton, ter ere van de FA Cup finale, die ze later die maand zouden spelen. De hoes van het singletje is al genieten, want er staan spelers op met te kleine broekjes. Helaas weinig snorren, maar gelukkig geen hippe kapsels en diamantjes in de oren. De gele keepersbroeken zijn pure kunst. Verder valt op dat Brighton in 1983 al een “Kabel” had. Spelers kunnen vaak niet zingen, denk aan Johan Cruijff, dus dat maakt het extra mooi. Tel daarbij de matige lyrics op en je hebt een geniale single. Jammer dat Brighton de FA Cup finale na een replay verloor van Manchester United, want dan was dit plaatje legendarisch geworden. Hieronder een clip met beelden van de oude Goldstone Ground. Ik hoop het plaatje over twee weken ergens in Brighton op de kop te kunnen tikken, want dit is toch wel een juweeltje.