Football Club Obscura: Cammell Laird

Vrijdagavond 10 mei zaten er twee mannetjes in Nederland heel erg te hopen dat Cammell Laird de play-off finale van Trafford zou winnen. Helaas gebeurde dat niet, want anders had deze cultclub de derby tegen Marine mogen spelen en FC United op bezoek gehad. Cammell Laird (opgericht 1907) is een club uit Birkenhead en de kleine broer van Tranmere Rovers. De club speelt in het Kirklands Stadium in een ruig deel van de stad: Rock Ferry, waarover Duffy ooit zong omdat haar oma daar woont. Dat is niet de enige link tussen Cammell Laird en muziek, want de Birkenheadse cultband Half Man Half Biscuit heeft een album gemaakt met de naam “Cammell Laird Social Club“. Die social club bestaat echt en staat garant voor een marginale avond. De naam Cammell Laird zelf is afkomstig van het rederij Cammell Laird, een van de grootste van de UK. Tegenwoordig zijn de banden tussen het bedrijf en de club een stuk losser dan vroeger. Doordat The Lairds verloren van Trafford zijn ze komend seizoen opnieuw te bewonderen in de NPL North, de achtste divisie. Eigenlijk veel te hoog voor de club, want gemiddeld komen er 57 man kijken naar de club, veruit het minste in de hele divisie. Maar dat draagt weer bij aan het cultgehalte van de club.

Foto afkomstig van Gibbo’s 92

Half Man Half Biscuit

Bij veel Britse bands leg ik meteen de associatie met voetbal. The Housemartins, The Specials, The Clash en The Cockney Rejects bijvoorbeeld, maar er zijn er nog veel meer. Helaas zijn er maar weinig die voetbal in hun songteksten verwerken. The Proclaimers doen het graag, maar de koningen op dat gebied zijn natuurlijk de mannen van Half Man Half Biscuit. Binnenkort komt mijn reisverslag van mijn trip naar Tranmere online, de club waar de mannen helemaal leip van zijn, een uitstekende aanleiding dus om eens wat over deze briljante band te schrijven.

The Watney Cup

Ik heb wat met obscure toernooien. Waar de Champions League en de Europa League me weinig doen, kan ik genieten van toernooien als de Texaco Cup, De Anglo-Italian Cup en, de moeder aller obscure toernooien, de Watney Cup. Heerlijk vind ik het, als clubs die beker in hun palmares zetten. Terecht ook, want eigenlijk was het een geniaal toernooi. Het format was simpel: van iedere divisie mochten de twee clubs deelnemen die het meeste hadden gescoord het voorgaande seizoen, maar niet waren gepromoveerd of zich hadden geplaatst voor Europees voetbal. Geniaal. Het toernooi zou het uiteindelijk vier jaar volhouden en heeft bij clubs als Colchester United en Halifax Town een bijzonder plaatstje in de geschiedenis verworven. De komende dagen zal ik een stukje schrijven over alle vier de edities, maar eerst even een korte introductie over deze beker.