Derelict, Dilapidated Belle Vue

In december 2006 bezocht ik Doncaster Rovers v Nottingham Forest. Mooie wedstrijd op papier. Doncaster won met 1-0 en dat was prachtig voor de Rovers, want dit was hun laatste wedstrijd op Belle Vue. 84 jaar lang was dit hun thuis geweest, maar het kon echt niet meer. Van alle stadions die ik in Engeland heb bezocht, was dit in de Football League echt de meest gare. Ik snapte dat de fans blij waren dat ze naar een kil LEGO-stadion gingen verhuizen, want Belle Vue kon echt niet meer. Nu, bijna 8 jaar later, ging ik nog eens naar de plek waar het stadion stond. Ik was verbaasd dat aan drie zijdes nog altijd terracing stond. Voor de rest veel planten. Altijd een genot om op zulke plekken rond te lopen. Hieronder wat foto’s van deze vinck.

Boleyn Castle

Bijna iedereen noemt het stadion van West Ham United “Upton Park”, net zoals het stadion van Arsenal “Highbury” werd genoemd. In beide gevallen is dat niet correct, want zo heet het gebied waar beide stadion liggen. Arsenal speelde officieel in het “Arsenal Stadium”,  terwijl het stadion van West Ham officieel “The Boleyn Ground” heet. De naam is afkomstig van een gebouw dat op het terrein stond waar West Ham in 1904 z’n stadion bouwde: Green Street House. In de volksmond werd het Boleyn Castle genoemd, omdat het huis door de Boleyns zou zijn gebouwd en Anna Boleyn, een van de zes vrouwen van Henry VIII, zou er hebben overnacht. Het Boleyn Castle is ook de reden voor het kasteeltje in het logo van West Ham en die twee torentjes van MDF voor de hoofdingang.

Cadbury Athletic

Er is me al diverse malen gevraagd of ik nu ‘klaar’ ben, nu ik de 92 heb gedaan. Nee, absoluut niet. Veel grounds in de League ga ik nog meerdere keren bezoeken en ik heb nog een gigantische verlanglijst in de non-League. Bovenaan die lijst stond Bournville Lane van Cadbury Athletic. Ik ben al sinds 2006 gefascineerd door dit stadion. In dat jaar kreeg ik het boek “Played in Birmingham” van Simon Inglis onder mijn neus. Op de kaft stond het geniale paviljoen van Bournville Lane. Helaas speelde Cadbury Athletic van 2005 tot en met 2012 niet in dit stadion, want het is verboden om lichtmasten te plaatsen. Cadbury Athletic moest daarom groundsharen. Maar na de degradatie, hoefde de lichtmasten niet meer en zijn ze terug. Geweldig. Afgelopen zaterdag was ik er. Het was heel bijzonder om het paviljoen, waar ik al jaren over droom, in het echt te zien. Het leven van een vincker kan soms heel mooi zijn.

Abandoned Valley

Komende zondag ga ik voor de vierde keer naar The Valley. Ik ga er mijn favoriete Engelse club Sheffield Wednesday zien. Het bezoeken van The Valley vind ik, ondanks alle verbouwingen, nog altijd een kleine traktatie waar ik geen genoeg van kan krijgen. Het stadion, gelegen in een oude kalksteengroeve (vandaar de lage ligging), is sinds 1919 het thuis van Charlton. Toch waren er twe onderbrekingen. Zo speelden The Addick in 1923-1924 op The Mount en moesten ze van 1985 tot en met december 1992 groundsharen bij Crystal Palace en West Ham, omdat The Valley een verlaten bouwval was. Meer dan zeven jaar stond The Valley leeg. Hieronder foto’s van de leegstaande Valley uit die tijd.

Fratton Park

Er is in Engeland geen plek heiliger voor mij dan Fratton Park. Er zijn een aantal mooiere stadions, maar geen ground roept zoveel gevoelens bij mij op dan het stadion van Portsmouth. Doordat ik daar aan de Engelse zuidkust op 24 januari 2004 mijn eerste Engelse wedstrijd zag, blijft Fratton Park voor mij voor altijd een sacrale plek. Hoewel ik vrees dat het stadion ook de tand des tijds niet zal doorstaan. Daarom wil ik er zeker nog een paar keer naartoe. In 2008 (1786 dagen na mijn vorige bezoek) bezocht ik er Portsmouth v Newcastle United. Pompey speelde toen nog in de Premier League. Komende zaterdag ga ik weer naar Fratton Park (na een Fratton Park-droogte van 1805 dagen, mijn volgende bezoek zal dus wel rond oktober 2018 zijn). Pompey v Scunthorpe is dan weer mijn doel. Ditmaal vier divisies lager. Het kan verkeren en het wordt eens tijd om in de geschiedenis van Fratton Park te duiken.

The Glebe Park Hedge

Vorige weekend bezocht ik de derby’s Ross County v Inverness en Partick Thistle v Celtic, maar het hoogtepunt van de trip was toch echt Brechin City v Arbroath. Glebe Park is een geweldig stadion. Er staat een kaboutertribune, terracing aan twee zijdes en een gekke St. Johnstone-tribune. Een allegaartje en dat mag ik graag zien. Maar hét hoogtepunt van Glebe Park is de heg. De bijnaam van Brechin is niet voor niets The Hedgemen. Die heg is zo fapfapfap. Helaas weet de UEFA dat ook, een organisatie die alles wat mooi is aan het voetbal wil vernietigen. De enige belangen van de UEFA zijn het kontbeffen van de topclubs, het vullen van de eigen zakken en het pesten van kleine clubs. Zo kwam de UEFA erachter dat het veld van Brechin maar 67 yards breed was en dat moet 70 yards zijn. Dat zou betekenen dat de legendarische heg weg zou moeten. Gelukkig heeft de SFA de zaak kunnen sussen en is de heg er nog altijd. Ik heb zelfs wat blaadjes van de heg meegenomen als souvenir.

Hampden Park 110 jaar

Vandaag is het precies 110 jaar geleden dat Hampden Park werd geopend. Het was en is het stadion van Queen’s Park, die het verhuren aan de Schotse bond. Een joekel van een stadion waar vaak meer dan 100.000 man op af kwamen. Zo staat het record op 149.415, gevestigd tijdens Schotland v Engeland in 1937. In dat jaar kwamen er ook 147.365 man af op de bekerfinale tussen Celtic en Aberdeen. Zo’n 20.000 mensen stonden buiten zonder ticket. Ook de 127.621 die naar de Europa Cup I-finale tussen Real Madrid en Eintracht Frankfurt (7-3!) is een record. Helaas zullen dat soort aantallen niet meer worden bereikt. Het stadion is drastisch verbouwd en sinds 1997 ziet het eruit als op de bovenste foto. Niet echt mijn ding, hoewel het nog altijd genieten is als het vol zit. Ik heb het geluk gehad er een Old Firm en een Edinburgh derby bij te wonen. Maar toch zou ik heel graag eens het ‘oude’ Hampden hebben bezocht. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

The Maradona of guessing the defunct grounds

Nuff said. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gehad.

Dalymount Park

Vanavond ga ik na zeven jaar het heilige Dalymount Park weer eens bezoeken. Het stadion van Bohemians staat er sinds 1901 en was tot aan de jaren tachtig het kloppend hart van het Ierse voetbal. Er werden tal van interlands afgewerkt (zoals die tegen Italië op bovenstaande foto), bekerfinales werden er gespeeld en Bob Marley trad op in Dayler. Ooit konden 48.000 man in het stadion, nu nog maar amper 4.000 omdat er van alles is afgekeurd en afgebroken. Waarschijnlijk is het binnenkort helemaal gedaan met het stadion, want het staat op dure grond. Eeuwig zonde, want de historie druipt er vanaf. Zo stonden de lichtmasten van Dayler tot 1962 op Highbury. Bohemians kocht ze over van Arsenal, liet ze per schip naar Dublin komen en de eerste pot onder het kunstlicht was tegen Arsenal. Het werd 3-8. Nederland speelde er ook twee keer. In 1935 (3-5) en 1983 (2-3). Daarna werden interlands voortaan in het rugbystadion Lansdowne Road afgewerkt. De allerlaatste interland was Ierland v Marokko in 1990, waarna in 1998 de laatste bekerfinale in het stadion werd gespeeld. Dayler is binnenkort geschiedenis, dus ik ben blij het nog een keertje te vincken.

Scotland v England 1872, Hamilton Crescent

Natuurlijk zijn er die voorafgaande onofficiële vier interlands op The Oval tussen Engeland en Schotland, maar die zijn nooit erkend. Daarom staat Schotland v Engeland, op 30 november 1872, bekend als de eerste interland die ooit gespeeld is. Natuurlijk was het een wedstrijd tussen deze twee landen, de oervaders van het voetbal zoals we dat nu kennen. Er kwamen 4.000 man op af, het zou in 0-0 eindigen en werd gespeeld in het stadion Hamilton Crescent in Glasgow. Een stadion in de wijk Partick (inderdaad, waar ook Thistle oorspronkelijk vandaan komt). Het was, net zoals The Oval, een cricketstadion. De West of Scotland Cricket Club was en is de eigenaar Hamilton Crescent. Het bestaat nog altijd en natuurlijk heb ik er een keer een bedevaart naartoe gemaakt. Niets verwijst meer naar die eerste interland, maar het is heilige grond en dat is voor mij voldoende. Hieronder de foto’s van Hamilton Crescent.