De neefjes Jon Paul en Steven waren gek op voetbal en helemaal leip van Liverpool. Ze gingen graag naar Anfield om hun helden te aanschouwen, samen met hun vaders en ooms. Beiden waren ze graag naar de halve finale van de FA Cup tegen Nottingham Forest op Hillsborough gegaan, maar er waren geen kaartjes meer. Jon Paul ging daarom zwemmen, maar zijn ooms waren erin geslaagd nog een kaartje te regelen. Hij mocht mee naar Sheffield! Een paar uur later was hij dood. Met zijn tien jaar was Jon Paul het jongste slachtoffer. Vader Ronald had de zware taak hem te identificeren en kreeg later de kleren van zijn overleden zoontje mee en één blauw-gele sportschoen. De andere was verloren gegaan in de hel. De achtjarige Steven volgde het nieuws op tv en hoopte dat er geen familie van hem was overleden. Hij bad ’s avonds in bed op een goede afloop, maar kreeg de volgende dag te horen dat zijn neefje dood was gedrukt op Leppings Lane. Waar Jon Paul nooit de kans voor kreeg, lukte Steven wel. Hij speelt sinds 1998 in het eerste van Liverpool en refereerde na zijn debuut aan zijn overleden neef: “He’s looking down on me. I play for him.” Wat zou het prachtig zijn als Steven Gerrard aan het eind van het seizoen, uitgerekend 25 jaar na de ramp, de Reds kampioen maakt.
Doing the 116 Blog 
Vorige week in “Stadion” (voetbalshow op Belgische TV maar besteedt ruim aandacht aan de Belgen over de grens) was er een interview met Simon Mignolet. Bij de vraag of Steven Gerrard in feite de leider en symbool van Liverpool was, antwoordde hij dat hij de jongeren op sleeptouw neemt, een cultfiguur binnen de club is, het kwam er min of meer op neer dat zijn staat van verdienste groot genoeg is om echt een zeker gezag te hebben. En dat hij een voorbeeldfunctie heeft voor alle jongere spelers. Als illustratie werden beelden getoond van een “huddle” net na de gewonnen wedstrijd vorig weekend, waar Gerrard luidop voor de hele cirkel medespelers schreeuwde “geweldig gespeeld, maar we zijn er nog niet, we moeten nog 4 zulke wedstrijden spelen en…”. Hij leek middenin de euforie de voeten stevig op de grond te hebben en een soort verlengstuk van de manager op het veld te zijn. Geen speler die het leek te durven om hem tegen te spreken (misschien Luis Suarez, maar die zal wel niet snel klagen met zijn riante salaris en doelpuntenrecords dit seizoen…)
In feite kan je Gerrard ook bij het nationale team in die rol duwen: de jongeren op sleeptouw nemen, een voorbeeldfunctie voor de rest van de ploeg. Zeker sinds John Terry die rol niet meer kan vervullen en Lampard bij het Engelse elftal geen certitude meer is.
Pijnlijk dat uitgerekend hij in de fout ging bij de eerste tegengoal van Chelsea, die Liverpool nu wel eens de titel kosten kan. Het doet me denken aan de Champions League finale Man U-Chelsea in Moskou waar ook een club-boegbeeld (Terry) op zo een cruciaal moment een foutje maakte (al is nadien gebleken dat Terry een etter is, Gerrard daarentegen lijkt me een erg aimabele kerel die je zoiets niet zou toewensen). Het zal nu wel Man City worden vermoedelijk. Pijnlijk als je er 25 jaar op wacht en dan de eindmeet al in zicht had.
PS geniet Mourinho nu echt zo een cultstatus in Chelsea dat hij onaantastbaar is, of zijn die fans van Chelsea dat betonvoetbal stilaan beu? De manier waarop ze zowel in Atletico als in Liverpool speelden, dat was betonvoetbal zoals zelfs de Italianen het zelden doen. Catenacchio in een nieuwe variant. Zelfs al win je er prijzen mee, als Chelsea fan kan je toch onmogelijk blij zijn met zulk voetbal? Mourinho of geen Mourinho, maar Chelsea speelde die twee wedstrijden even opwindend voetbal als staan staren naar verf die droogt aan een geschilderde muur… Liverpool; Man City, it’s all good, maar AUB laat Chelsea die titel niet winnen. Had er vroeger enige sympathie voor dankzij Yossi Benayoun, maar het zou triest zijn als het type voetbal dat ze in Madrid en Liverpool speelden nog zou beloond worden ook.
PS: ik ben niet tegen afbraakvoetbal in die zin dat het niet tegen de regels is, en dat elk team moet spelen met de beschikbare middelen. Elk team heeft het recht te spelen zoals ze dat wensen, het is aan de tegenstander om de dubbele muur voor doel te slopen. In die zin doet Chelsea niets verkeerds. Maar veel vrienden maken ze er denk ik niet mee, en bovendien heeft Chelsea toch de spelers om een beetje attractiever te gaan spelen? Dat je bv als bondscoach van San Marino tegen Brazilië met 10 voor eigen doel terugkruipt en een muur optrekt, dat is begrijpelijk want anders loop je tegen een record aantal tegengoals aan. Maar Chelsea moet toch beter kunnen dan dat ; het leek op Madrid en Liverpool eerder “niet willen” dan “niet kunnen”. Maar goed, fans zullen wel zeggen dat het plan van Mourinho perfect in elkaar zat en perfect uitgevoerd werd. Zonder die slipper van Gerrard als het dan 0-0 blijft echter, heb je een heel andere match en kan Chelsea zich niet veroorloven om zo defensief te blijven spelen want ze hadden de punten even hard nodig als Liverpool.