Remco & Blackburn Rovers

Het is al te lang geleden dat ik een “Foreign Fans” heb geplaatst op dit blog. Mijn komende bezoekje aan Blackburn Rovers v Burnley is natuurlijk een uitstekende aanleiding om weer eens een aflevering te plaatsen. Ik ken twee fans van de thuisclub: eentje die vroeger op Phoenix zat en Remco Hanenberg (29) uit Leiden. Die laatste vroeg ik of hij zin had om zijn liefde voor Blackburn Rovers te uiten op dit blog en dat wilde hij. Daarom na lange tijd weer een nieuwe Foreign Fan. Het voornemen is om ze toch weer wat regelmatiger te gaan plaatsen, want het is eigenlijk mijn favoriete onderdeel van dit blog.

Waarom is iemand uit Leiden fan van Blackburn Rovers?

Dat is inderdaad een vraag die ik al héél vaak heb moeten beantwoorden. Het is allemaal begonnen met een artikel in de Voetbal International van 17 mei 1995. Inderdaad, toen Blackburn dankzij de financiële impulsen van staalmagnaat Jack Walker net kampioen was geworden van de Premier League. Het artikel, dat ging over het kampioensseizoen, was opgeluisterd met een prachtige foto van Chris Sutton en Alan Shearer die, gehuld in de prachtige Blue & White Halves, de beker omhoog hielden. Het artikel en met name die shirts maakten als 10-jarige voetbalfanaat grote indruk op me. Het uitgeknipte artikel heeft een hele tijd boven m’n bed aan de muur gehangen en niet veel later kreeg ik als eerste buitenlandse voetbalshirt het kampioensshirt van Blackburn. Als 10-jarige ben je dan óf voor Ajax óf voor Feyenoord, maar ik werd toen dus voor Blackburn. Dat lijkt in eerste instantie verdacht veel op gloryhunten, maar juist toen het in de jaren daarop allemaal minder ging, werd mijn passie groter en denk ik dat ik dat ik een échte Blackburn-supporter ben geworden. Een tijdje geleden heb ik via een verzamelaar de VI waar het allemaal mee begon op de kop getikt en het betreffende artikel, samen met m’n eerste Rovers-shirt, ingelijst en een mooi plekje in mijn appartement gegeven. Ik heb vanuit huis uit wel een voorkeur voor Ajax meegekregen, maar dat staat niet echt in verhouding tot mijn fanatisme voor Blackburn. Als de Rovers een keer verliezen, wat absoluut geen uitzondering is, kan ik daar wel echt even ziek van zijn. Dat heb ik bij Ajax niet.

Hoe volg je Blackburn Rovers? Vooral als tienjarige zal dat erg lastig zijn geweest.

Het begon met BBC Ceefax (pagina 302 en 303) en vervolgens ontdekte ik Radio 5 Live (waar ik o.a. de League Cup Finale van 2002 live heb geluisterd). In de jaren daarna werd het heel makkelijk om de club via internet te volgen en sinds ik m’n studententijd achter me heb gelaten ga ik een aantal keren per jaar de Noordzee over om de Rovers in het echt aan het werk te zien. De andere wedstrijden volg ik óf live via Radio Rovers óf via de live-verslagen op Twitter in combinatie met de LiveScore-app. Ik beleef een winst- of verliespartij van Blackburn net als elke échte fan dat beleeft: als je wint voel je je onverslaanbaar en zie je geen reden waarom we dit jaar niet zouden promoveren, als je verliest is er onbegrip, een beetje verdriet en kijk je snel even hoeveel punten we nog voor staan op de nummer 22 in de league. Gelukkig heb ik een redelijk goed relativeringsvermogen, anders zou mijn leven er met name de laatste jaren wel erg somber uitzien, maar dat is dus zeker niet het geval.

Wanneer was eigenlijk de eerste keer dat je Blackburn zag spelen?

In 2002 speelde het hoogste jeugdteam van Blackburn mee met het toen nog traditionele jeugdtoernooi van Feyenoord, dus toen zat ik in m’n blauw-witte shirt in De Kuip en zag ik voor het eerst een Blackburn-team (met o.a. David Dunn & Damien Duff) in actie. Het eerste elftal zag ik voor het eerst ‘echt’ aan het werk in 2006, in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Sparta op Het Kasteel en een paar maanden later voor de UEFA Cup in De Kuip tegen Feyenoord. Omdat ik me tijdens m’n studententijd in Tilburg geen Engelandreizen kon veroorloven, maakte ik op dat vlak m’n debuut pas in 2009. Sindsdien zie ik ze jaarlijks twee tot drie keer ‘live’. Natuurlijk zou ik er graag elke maand een keer naartoe gaan, maar dat is mede door de ligging van Blackburn, mijn sociale leven en mijn baan niet haalbaar. Door per seizoen een aantal keer naar Engeland te gaan, blijft het ook elke keer weer ‘speciaal’. Die voorpret met het uitzoeken van je reis, je hotel, voor de achtste keer alle online reviews van de ground waar je heengaat lezen. Dat zijn de leuke dingen die allebei bij zo’n Engelandreis horen.
Ik las het afgelopen jaar dat je o.a. naar Ipswich en Watford bent gegaan met Rovers. Hoe vond je dat en ben je van plan dat vaker te doen? En wat vind je het grote verschil tussen thuis- en uitwedstrijden?

Gezien de lastige ligging van Blackburn zijn die uitwedstrijden voor mij echt een uitkomst, zeker in en om Londen, waar je met de juiste planning leuke en betaalbare reizen kunt maken waarin je het échte Engelse voetbal beleeft. Zo’n ‘Away-day’ is in Engeland wat mij betreft hoe het hoort: je kunt, een uitzondering daargelaten, gewoon in je eigen clubkleuren rondlopen en rondom elk stadion zijn er voldoende pubs voor zowel home- als awayfans waar je onder het genot van een hapje en een drankje lekker kunt voorbeschouwen. In dat opzicht maakt het niet veel uit of je een thuis- of uitwedstrijd hebt, dat verschil komt pas als je echt het uitvak in gaat: dat heerlijke ‘wij tegen de rest’-gevoel, die banter over en weer en, omdat je alleen maar tussen de echte fanatieke supporters zit, meer sfeer en gezang dan in een thuiswedstrijd. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat Ewood Park niet bekend staat als een ‘noisy ground’, met uitzondering van de grote wedstrijden, waaronder die tegen Burnley van zondag. Natuurlijk zal ik de komende jaren nog wel een paar keer op Ewood komen, maar ik heb al wel een verlanglijstje gemaakt als het om uitwedstrijden gaat. Er vanuit gaande dat we nog wel even in de Championship bivakkeren, zou ik de aanstaande seizoenen graag Charlton, Sheffield Wednesday en met een beetje mazzel ook Brentford en Fulham vanuit het uitvak willen vincken. Ook de uitwedstrijd tegen The Dingles zou ik graag nog een keer meemaken; door mijn opgebouwde bestelhistorie van uitwedstrijden kom ik daar vanaf dit seizoen voor in aanmerking, dus wie weet het volgende seizoen.

Zelf vind ik Ewood Park een echt Engels voetbalstadion. Wat vind je zelf van de thuishaven van je club?

Je vormt je natuurlijk vooraf een heel beeld van hoe zo’n stadion er in het echt ongeveer uit zou moeten zien en ik moet zeggen dat Ewood in alle opzichten aan mijn verwachtingen voldeed toen ik er voor het eerst aankwam. Drie grote tribunes met een upper en een lower en natuurlijk die goeie ouwe Riverside, waarvan ik altijd nog vind dat hij net een paar meter dichter bij het veld had moeten liggen, maar die zeker wel karakter aan het stadion mee geeft. Ook houd ik van de open hoeken, zodat je van buiten het stadion het veld en de tribunes al goed kunt zien. Zelf zit ik op Ewood altijd op de hoofdtribune en bij voorkeur op de eerste of tweede rij, zodat je echt met je neus op het veld zit. Dan beleef je het op z’n puurst.

Ondanks die mafkezen van Venky’s, gaat het sportief best redelijk met Blackburn. Verwacht je dat ze de play-offs halen en wat vind je eigenlijk van die kippenboeren?

Het is maar wat je redelijk noemt. Van een stabiele Premier League club onder leiding van één van de beste besturen van Engeland naar een degradatiekandidaat in de Championship, en dat alles binnen 5 jaar tijd. Het wanbeleid van de afgelopen jaren kenmerkt zich door een legio miskopen, die verschrikkelijke Steve Kean als manager en bestuurlijke beslissingen waar een gemiddelde vierdeklasser in Nederland zich nog voor zou schamen. Venky’s had het idee dat ze de hele club binnen no-time naar hun hand konden zetten en een serieuze gooi naar de top van de Premier League konden doen, maar dat hebben ze totaal verkeerd ingeschat, met alle gevolgen van dien. Gelukkig lijken we nu in een wat rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen, er zijn een flink aantal rotte appels uit het bestuur weg en we hebben nu een technische staf & trainer die de tijd lijken te krijgen aan het team te bouwen. Je ziet dat het qua resultaten ook gelijk een stuk beter gaat dan vorig seizoen. Play-offs is dit seizoen denk ik nog te hoog gegrepen, daar zijn we nog te wisselvallig voor. Met het vastleggen van jonge gasten als Tom Cairney, Ben Marshall en Rudy Gestede zit er in ieder geval weer een idee achter wat we doen en, als we de kern van de groep bij elkaar kunnen houden, zie ik ons met een beetje geluk de komende seizoenen wel een serieuze play-offs kandidaat worden, al is de Championship een erg onvoorspelbare competitie. Zolang Venky’s nog aan het roer is blijft er echter altijd onzekerheid over de nabije toekomst van de club. Wat gebeurt er als we volgend seizoen weer niet mee doen om promotie? En als ze dan de stekker eruit trekken en ons met schulden achterlaten? Ik wil er liever niet aan denken, maar als het dubbeltje in een aantal situaties net verkeerd valt, zou ons zomaar een Portsmouth-scenario te wachten kunnen staan…

Heb je iets eigenlijk iets met de stad Blackburn, die niet echt positief bekend staat in Engeland?

Door mijn bezoeken aan Rovers ken ik de stad wel redelijk, maar echt bruisend is Blackburn niet. Mijn bezoekjes aan het Noordwesten van Engeland doe ik altijd per vliegtuig en dan verblijf ik meestal in Liverpool of Manchester. Dat zijn beide steden waar, ook op de avond voor of na een wedstrijd, voldoende ‘vermaak’ is. Verder vind ik Engeland leuk om de reden waarvoor ik het bezoek: de complete voetbalbeleving. Ik ben verder in die zin geen Anglofiel die alle gure bandjes uit Liverpool van de jaren zestig en zeventig en hun grootste hits kan oplepelen of de laatste 12 burgemeesters van Stoke-on-Trent bij naam kent.

Je noemde de Blue & White Halves al. Ik vind het ook een prachtig shirt. Wat is jouw mening over dat iconische shirt?

Dat shirt zou je de aanleiding van mijn liefde voor de Rovers kunnen noemen; mede daardoor kwam het eerdergenoemde artikel uit de VI boven m’n bed te hangen en ging ik Rovers volgen. Die Blue & White Halves zijn voor mij zonder twijfel het mooiste voetbaltenue ter wereld. Ik las recentelijk in een boek van een man die heel veel voetbalwedstrijden in Engeland bezoekt dat hij ook het traditionele ‘Claret & Blue’ van een andere club uit Lancashire zo prachtig vindt, maar daar heb ik dan persoonlijk weer wat minder mee.

Volg je buiten Blackburn ook de rest van het Engelse voetbal? En zoja, voor welke clubs heb je ook wel sympathie?

Door de Engelse journalisten die ik volg op Social Media, het feit dat ik elke dag wel even op de sportpagina’s van de BBC kijk én natuurlijk Doing The 116 ben ik wel redelijk op de hoogte van hoe het er in Engeland voor staat. Nu Rovers in de Championship spelen, leer je de clubs buiten de Premier League ook wat beter kennen. Buiten Rovers is er niet echt een club die ik volg, maar natuurlijk draag ik Accrington Stanley (buurclub van Blackburn en per definitie in financiële- of degradatienood) ook een warm hart toe.

Burnley zal hoogstwaarschijnlijk geen favoriet van je zijn. Wat vind je van die club? En wat verwacht je van de derby komende zondag?

Ik vond dat je dat in je boek heel mooi beschreef: de steden liggen vlak bij elkaar en lijken in een aantal opzichten heel erg veel op elkaar, maar toch vinden ze elkaar in Blackburn en Burnley totaal verschillend. Dat is natuurlijk waar het om draait in een derby, pure afgunst. Ik merk ook op de supportersfora waar ik lid van ben dat deze wedstrijd leeft als geen andere, waarbij Burnley meer de Calimero-rol inneemt, ondanks dat ze er nu zo goed voorstaan. En voor wat betreft de wedstrijd van zondag…we hebben al bijna 35 jaar niet van ze verloren, wat statistisch dan weer betekent dat het moment dat we tegen een zeperd oplopen steeds dichterbij komt. Met de vorm waarin Burnley nu verkeert zou dat zomaar wel eens aanstaande zondag kunnen zijn. Ik verwacht geen hoogstaande wedstrijd, waarin, om maar eens een voetbalcliché te gebruiken, de eerste goal de doorslag wel eens zou kunnen gaan geven. Bij Burnley draait het vooral om hun spitsen, Vokes en Ings. Als we die met onze matige verdedigers in toom weten te houden en we vliegen er vol opportunisme bovenop, geef ik ons wel een kansje. In vergelijking met vorig seizoen zit er bij Rovers wel iets meer voetbal in, maar veel zal afhangen van de vorm van de dag. Ik hoop dat je als purist een mooie, gure en bikkelharde derby tegemoet gaat, waarbij je, gloryhunter die je bent, na ruim 90 minuten voetbal met heel de Riverside de Dingles staat uit te zwaaien, begeleid door het welbekende “Ya mom’s ya’ dad”. Als je dan naar het grote scherm aan je linkerhand kijkt, zie je daar heel groot ROVERS 2 – BURNLEY 1 staan. Amen.