Deano is back

In de loop der jaren heb ik wel een aantal voetballers in Engeland gehad waar ik fan van was. Niet dat ik posters aan de muur had van die spelers, maar ik zag ze altijd graag spelen. Daarbij zaten technische voetballers als Matthews Le Tissier, Lubo Moravcik en David Ginola, maar ook minder gepolijste spelers als Robbie Fowler, John Hartson en Duncan Ferguson. Bij die laatste categorie hoort natuurlijk ook Dean Windass. Wat een held was dat. Hij schoot iets meer dan twee jaar geleden Hull City voor het eerst naar de Premier League en dat doelpunt leverde 60 miljoen pond op. Windass is ondertussen al 41, maar geniet nog altijd zo van het spelletje dat hij een paar dagen geleden een contract tekende bij Barton Town Old Boys. Gisteren was zijn debuut daar en meteen naaide hij er drie in, waardoor zijn nieuwe club met 3-1 won. Deano is back en hoe!

Als ik aan Windass denk, komen er drie clubs meteen in mijn gedachten: Aberdeen, Bradford City en Hull City. Bij die laatste club begon hij ook zijn carrière in 1986. Windass – geboren en getogen in Hull – stond als kleine jongen op de terraces van Bootferry Park, dus een droom kwam. Hij bleef een paar jaar bij de club als leerlingprof, maar door zijn nogal opvliegende karakter mocht hij in 1988 de deur achter zich dichttrekken bij de club. De jaren erop bood Windass zich overal aan, maar geen club wilde de “moeilijke” speler hebben. Windass ging daarom maar weer de bouw in, terwijl hij ging voetballen voor North Ferriby United (een amateurclub in de buurt van Hull). Daar bewees Windass een erg goede spits te zijn. Vanuit alle hoeken schoot en kopte Deano de ballen erin.

Hij maakte zoveel indruk bij North Ferriby dat Hull hem vroeg terug te keren. Daar zei Windass natuurlijk graag nee tegen. Bij Hull groeide hij uit tot een icoon en in 2000 werd Windass verkozen als nummer vier in de verkiezing van de beste speler van de eeuw. Een knappe prestatie voor iemand die tot op dat moment slechts vier jaar voor de club had gespeeld. Windass vertrok in 1995 namelijk naar Aberdeen. Erg tegen zijn zin overigens, maar de club had geld nodig. De zeven ton die Aberdeen betaalde was een gigantisch bedrag voor The Tigers en dat konden ze gewoon niet weigeren. Windass verliet met pijn in zijn hart de club en stad en vertrok naar Schotland. De fans konden het niet geloven, want Deano was een van hen en de hoop op betere tijden. Het bestuur van Hull werd deze verkoop niet vergeven en die kregen enkele dreigementen aan de broek. Toch kon dit er niet voor zorgen dat Windass terugkwam.

Windass in het shirt van Aberdeen, ook een beetje zijn club

Een keihard werkende spits kunnen ze in Aberdeen, de oliehoofdstad van Groot-Brittannië, natuurlijk wel waarderen. Windass sleurde als vanouds en scoorde ook regelmatig. Net zoals bij Hull City, werd Windass ook in Aberdeen een echte terrace hero. Buiten het goede werk dat Windass verzette bij Aberdeen kwam ook zijn zwarte kant zo nu en dan weer naar boven. Deano was namelijk niet vies van een carrièrebedreigende tackle om zijn tegenstanders uit te schakelen. Het gekste maakte Windass het in de New Firm (Aberdeen v Dundee United) in 1997. Windass pakte in die wedstrijd maar liefst drie rode kaarten. De eerste kreeg hij voor een smerige overtreding, daarna bedreigde hij de scheidsrechter (dat was kaart nummer twee) en ten slotte koelde Deano zijn woede op de cornervlag door deze te vernietigen (en dat was rode kaart nummer drie).

Tot verdriet van de Aberdeen-fans moest Windass, mede door deze actie, vertrekken aan het eind van het seizoen. Oxford United werd zijn nieuwe club en ook daar maakte Deano zich onsterfelijk. Terwijl de fans erg ontevreden waren over het elftal, was Windass de enige speler die werd gepruimd op de tribunes. Met hem kon het publiek zich identificeren. Hij was misschien wel wat te zwaar en dronk misschien iets teveel, maar zijn inzet was altijd 100%. Uiteindelijk zou Deano 15 goals maken in 33 wedstrijden en daarmee bijna 1 op 2 lopen. Het was niet voldoende voor Oxford, dat degradeerde naar de Second Division (League One). Door de degradatie moest Oxford spelers verkopen en het was logisch dat club met name kwamen voor Windass. Uiteindelijk werd hij voor één miljoen pond aan het ambitieuze Bradford City verkocht.

Mede dankzij een geweldige Windass werd Bradford City tweede in de First Division (Championship) en mocht de club voor het eerst in 77 jaar uitkomen op het hoogste niveau. Voor Windass was het voor het eerst dat hij op het hoogste niveau in Engeland zou uitkomen. De club maakte alleen de fout door veel te veel te investeren (noem de naam Benito Carboni nooit in Bradford, want de mensen lopen gillend weg) en ging daardoor bijna failliet. De club voelt nog steeds de naweeën hiervan en scheert momenteel lage toppen in League Two. Windass vertrok na twee seizoenen naar Middlesbrough, maar voor het eerst was hij geen onbetwiste basisspeler bij de club waar hij speelde. Hij liet zich verhuren aan de beide clubs uit Sheffield, voordat hij in 2003 weer terugkeerde bij Bradford City. Daar werd, de ondertussen 34-jarige, Windass een echte clublegende. Hij scoorde regelmatig en was een echte aanjager voor de jonge ploeg, waar amper geld was om te investeren.

Deano kwam twee periodes uit voor The Bantams

Op persoonlijk vlak was zijn periode bij Bradford een succes. Windass staat vandaag de dag op de eeuwige topscorerslijst van Bradford op plek drie. In 2005 werd Windass met zijn 36 jaar zelfs algeheel topscoorder van de Football League (van alle drie de divisies onder de Premier League). Toch kwam ook bij Bradford de kwade kant van Deano weer opzetten. Op de FIFA Fair Play Day greep hij een tegenstander keihard bij zijn ballen en vermorzelde ze. Het slachtoffer, die gek werd van de pijn, sloeg daarna Windass op zijn bek. Windass tekende ondertussen een contract tot 2009 bij Bradford met als doel topscoorder allertijden te worden van de club. Hij sloeg er zelfs een aanbieding van Wigan Athletic voor af. Slechts voor één club wilde Windass zijn tweede liefde Bradford verlaten en dat was Hull City. Toen die club radeloos aan kwam kloppen bij Bradford was de deal snel beklonken. Windass ging voor een half jaar “on loan” naar Hull City, om die club erin te houden. Bij Bradford baalden ze natuurlijk van het vertrek van de clubheld, maar de club had geld nodig en het zware salaris van Windass drukte nu niet meer op de begroting. Windass was dus voor het eerst sinds 1995 weer een echte “Tiger”.

Hull had veel sportieve problemen en met ervaren spelers als Ray Parlour (die erg tegen zou vallen) en Windass hoopte de club toch nog de degradatie naar League One te ontlopen. De strijd spitste zich op het laatst toe op twee clubs uit Yorkshire: Hull City en Leeds United. Mede dankzij de doelpunten van Windass was het Hull dat erin bleef. De belangrijkste goal van Deano viel op de een-na-laatste speeldag in Cardiff. Windass maakte het enige doelpunt en de voorsprong op Leeds werd daardoor drie punten en dat was genoeg om erin te blijven. Prompt werd Deano overgenomen en tekende een contract voor twee seizoenen tot en met 2009. Opvallend was dat hij het seizoen afsloot met zowel de topscoordertitel van Bradford (12 goals) als van Hull (8 goals). Ook in 2008/2009 was hij, ondanks zijn overgewicht en gevorderde leeftijd, erg belangrijk voor de ploeg. Negentig minuten spelen zat er dan wel niet meer in, maar met zijn elf doelpunten was hij opnieuw erg belangrijk voor de club. Alleen zijn aanwezigheid al zorgde voor paniek bij de verdedigers van de tegenpartij.

Hull City verbaasde iedereen. Bijna niemand had The Tigers in het linkerrijtje voorspeld, maar de club bleef gedurende het seizoen goed bovenin meedoen. Uiteindelijk resulteerde dat in een derde plek. Het veel meer ervaren Watford was de tegenstander in de halve finale van de playoffs, maar moest het in de eerste wedstrijd op het eigen Vicarage Road al afleggen. Het werd 0-2 met doelpunten van Nicky Barmby (een speler die geboren is in Hull en langzaam ook een legende aan het worden is daar) en, uiteraard, Dean Windass. De return in Hull was een formaliteit en met een 4-1 overwinning werd het ticket naar Wembley geboekt. In de finale was de andere verrassing Bristol City de tegenstander. Beide clubs hadden een cultheld van formaat in de spits staan; waar Hull Windass heeft, staat bij Bristol City Lee Trundle in de punt van de aanval. Veel beter kun je het niet krijgen als je van typisch Britse spitsen houdt.

Windass met een blauw oog in het shirt van de Tigers. Ondanks fijne tijden in Aberdeen en Bradford, blijft zijn Hull City zijn club

Maar liefst 87.000 mensen woonden deze wedstrijd bij en zagen misschien wel het meest legendarische moment tot nu toe op Wembley. In de 38e minuut staat Dean Windass vrij op de zestien en neemt een knappe voorzet vol op de slof en trapt in één keer alle frustratie van de inwoners van Hull van zich af. Adriano Basso is kansloos en Windass raakt in een delirium na zijn doelpunt. In de 71e minuut is de tank leeg van Windass en mag hij eraf. Voor de oude vos worden het dan nog enkele zenuwachtige minuten. Er werd echter niet meer gescoord en het onmogelijke is gebeurd: Hull City voor het eerst in haar geschiedenis op het hoogste niveau en dan nog dankzij een goal van Windass. Het leek wel een slechte Amerikaanse film die bol staat van de clichés. In de Premier League speelde Windass slechts vijf potjes, maar dankzij zijn goal tegen Pompey mag hij zich de oudste doelpuntenmaker van de Premier League noemen.

In dat seizoen was duidelijk dat het niveau van de PL te hoog was gegrepen voor Windass. In januari vertrok hij dan ook voor de rest van het seizoen on loan naar Oldham Athletic. Voor die club zag ik hem een keer spelen in de uitwedstrijd tegen Leicester City. Geweldig om Windass een keer live in actie te zien en ik hoopte hem te zien scoren. Het werd zelfs nog beter. Na vijf minuten in de tweede helft kreeg Oldham een penalty tegen, na een overtreding van keeper Fleming. Die kreeg ook nog eens een rode kaart. Er zat geen reservekeeper op de bank en Windass trok het keepershirt aan. De penalty werd gemist en ook de overige 40 minuten hield Deano zijn goal schoon. Tsja, dan ben je natuurlijk een cultheld tot en met.

Windass’ contract werd in 2009 niet meer verlengd en Hull besloot zich toe te leggen op allerlei vage spitsen, die er niets van bakten. Niet gek dat Hull er afgelopen jaar uitvloog. Windass zelf werd speler-assistent manager bij Darlington. Zijn oude manager Colin Todd vroeg hem erbij en dat aanbod nam Windass graag aan. Deano heeft namelijk het doel om zelf ooit manager te worden. In de zomer van 2009 had hij ook al – tevergeefs – gesolliciteerd naar de vacante managersstoel bij Aberdeen. Het assistent zijn was geen succes, want al na negen wedstrijden moesten Todd en Windass opkrassen. Deano besloot daarop te stoppen met voetballen en zich puur op zijn managercarrière te richten.

Windass in actie als speler-assistent manager van Darlington

Na zijn ontslag bij Darlington, solliciteerde hij in oktober bij Grimsby samen met 25 anderen. Windass werd afgewezen en stiekem zal hij het wel leuk hebben gevonden dat zowel Grimsby als Darlington eruit vlogen. Deze zomer was Deano opnieuw flink bezig met het schrijven van brieven. Zowel Shrewsbury Town als Hartlepool United kregen er eentje, maar allebei wezen ze Windass af. Peter Taylor staat bij Bradford onder druk, dus misschien dat hij het daar binnenkort maar eens moet gaan proberen. Tot die tijd speelt hij zijn wedstrijdjes bij Barton Town Old Boys, een club in de buurt van Hull die getraind worden door zijn oud-teamgenoot en vriend Dave Anderson. Windass kan ieder moment opstappen als hij wil, maar voorlopig is zijn aanwezigheid goud waard voor de club. Gisteren maakte Windass alle drie de goals en wie weet wat er nog meer volgt. Ik blijf het in ieder geval volgen.