Sir Clyde Wijnhard

Vijftien jaar geleden was een van de mooiste dagen van mijn leven. Willem II haalde na 35 jaar Europees voetbal. Generaties van fans hadden dat niet meegemaakt en het leek me iets onbereikbaars voor Willem II. Maar dankzij Co Adriaanse gingen we ineens Europa in. Voor die laatste wedstrijd tegen Sparta ging ik kapot van de zenuwen. De opluchting was er pas nadat Marcel Valk met een wereldlobje de 3-0 had gemaakt. Dat doelpunt viel nadat Clyde Wijnhard de eerste twee doelpunten had gescoord. Na die tweede werd hij meteen gewisseld voor cultheld Papa Sanou. Dat tweede doelpunt was zijn laatste actie voor Willem II, want hij zou nooit meer voor de Tricolores spelen helaas. Met zijn veertien goals in 29 wedstrijden, had hij een groot aandeel in onze vijfde plek. Na de pitch invasion, wreef ik hem nog over zijn kale knikker. Nog niet wetende dat hij naar Leeds zou gaan. Wijnhard werd niet de topper waar ik op hoopte, maar hij zou wel voor een jaloersmakend aantal van zeven (!) Engelse clubs spelen.

Voor Willem II was de verkoop van Wijnhard aan Leeds een van de beste deals uit de geschiedenis. De spits was gratis overgekomen van RKC en werd voor twee miljoen euro verkocht aan de mannen uit Yorkshire. Het was een klein Nederlands elftal daar, want naast Wijnhard stonden ook Jimmy Hasselbaink, Willem Korsten en Robert Molenaar onder contract Leeds. Eigenlijk was Leeds iets te hoog gegrepen voor hem. Toch speelde hij uiteindelijk nog 25 wedstrijden voor The Whites, die als vierde eindigden in de Premier League. Wijnhard scoorde slechts vier keer, maar stond ook een aantal keer als verdediger opgesteld. Bij Leeds hadden ze daarna hun ogen gericht op de titel en werden er talloze nieuwe spelers gehaald. Wijnhard was overbodig.

Gelukkig voor de spits zag Huddersfield het wel in hem zitten. Voor 750.000 pond ging hij iets westelijker spelen. Bij The Terriers werd hij net zo’n grote held als bij Willem II. Onder manager Steve Bruce floreerde hij. Wijnhard was dé man in de spits. Hij scoorde vijftien keer en Huddersfield stond lange tijd op een play-off plek voor promotie naar de Premier League. Echter, de laatste twee competitiewedstrijden werden verloren en op de laatste speeldag zakte Huddersfield van de zesde naar de achtste plek. Twee puntjes waren ze tekort gekomen. Geen Premier League voor Wijnhard en The Terriers. Achteraf gezien was dit jaar, samen met dat bij Willem II, het beste seizoen voor Wijnhard.

September 2000. Wijnhard keert op zondag terug van een bezoek aan een vriend in het noordoosten van Engeland. Wijnhard verliest de controle over zijn stuur en rijdt zijn auto in de puin. Hij wordt zwaargewond overgebracht naar het ziekenhuis en moet achttien maanden revalideren. Niemand verwacht meer dat hij terugkeert op de velden, zeker Lou Macari (de nieuwe manager van Huddersfield) niet. Maar Wijnhard komt terug. Veel speelt hij niet meer, maar de voetbalwereld weet dat hij er weer is. Het is een overwinning op manager Lou Macari.In een interview met het AD in 2006 blikt Wijnhard terug op die periode bij Huddersfield. “Toen ik eindelijk weer zo goed als fit was, zei manager Lou Macari dat ik nooit meer zou kunnen spelen. Die man was gek. In de eerste wedstrijd dat ik weer voor Huddersfield speelde én scoorde, rende ik op hem af. We speelden tegen Tranmere Rovers en ik maakte 2-1. Ik pakte hem vast en schudde hem een paar keer door elkaar. ‘Zie je wel. Hier ben ik. I’m back!’, schreeuwde ik. Het was een overwinning op iedereen die niet in me geloofde.”

Toch ziet Macari, een heel slechte manager trouwens, het niet meer in Wijnhard zitten. De spits  speelt de laatste maand van het seizoen 2001/2002 op huurbasis voor Preston North End. Daar scoort hij drie goals in zes duels en veel clubs kloppen aan bij de transfervrije Wijnhard. De spits kiest voor Oldham Athletic, een club uit de Second Division (de huidige League One, red.). Bij die club kreeg hij een pay-as-you-play-contract. Bij Oldham hadden ze weinig geld, maar Wijnhard werd per gespeelde wedstrijd betaald door The Latics.  Wijnhard keek tevreden terug op die periode. “Uiteindelijk mocht ik blijven en had ik er een goeie tijd.”

Wigan is ongrijpbaar in de competitie, maar Oldham doet lang mee om die tweede promotieplek. De vedette van het team is Wijnhard, die sleurt, kaatste en scoort. Zo nu en dan heeft hij een terugval vanwege de lange tijd dat hij aan de kant stond, maar in 31 wedstrijden scoort hij dertien goals. Zijn beste pot is tegen Mansfield. Voorafgaand aan de wedstrijd zegt Wijnhard in het programmaboekje dat hij gaat scoren. Hij houdt zijn belofte en maakt er vier. Uiteindelijk komt Oldham vier puntjes te kort en in de halve finale van de play-offs is QPR net te sterk. Door zijn goede jaar is Wijnhard erg populair. Hij besluit naar Portugal te gaan. Beira Mar is de bestemming en met negen goals in 28 wedstrijden doet hij het daar behoorlijk, maar Engeland blijft trekken. Darlington is zijn nieuwe club.

Het mooie is dat ik Wijnhard twee keer voor Darlington heb zien spelen. De eerste keer in Boston. Je zag dat Clyde voetballend beter was dan de rest, maar helaas scoorde hij niet. Dat gebeurde twee maanden later wel, toen ik bij Wycombe Wanderers v Darlington was. Hoge voorzet op Wijnhard en achterwaartse kopte hij de bal erin. Geweldig en dat nadat hij eerder in de wedstrijd was gedist door Gus Uhlenbeek, omdat wij wel een spandoek met “Gus in Oranje” hadden meegenomen en niet met “Clyde in Oranje”. Eigenlijk had ik dat wel moeten doen. Wijnhard maakte dat eerste jaar veertien doelpunten in 31 wedstrijden, erg goed.

Het is de tijd dat bij Darlington George Reynolds rondliep, de man die een megalomaan stadion liet bouwen, het naar zichzelf noemde en uiteindelijk de club bijna failliet liet gaat. “Gebouwd door George Reynolds, een beruchte boef die zijn geld verdiende als kluizenkraker. Vlak voordat ik kwam, was hij voorzitter van Darlington geweest. Hij liet een enorm stadion bouwen, totdat hij werd opgepakt en de bak in moest. De club ging bijna failliet.” Het stadion bleef een molensteen om de nek van de club en vorige zomer ging Darlington dan ook echt kapot. De doorstart van die club speelt nu in de Northern League, het negende niveau van Engeland. Ze hebben geen eigen stadion en spelen daarom in het nabijgelegen Bishop Auckland.

Bij Darlington moest hij vertrekken, want hij drukte nogal op de begroting. Daarop tekende Wijnhard bij Macclesfield Town, alweer zo’n heerlijke club in de lagere divisies van Engeland. Ook daar deed de spits waar hij goed in was: scoren. Uiteindelijk maakte hij er twaalf in 26 wedstrijden. Bij The Silkmen maakte Wijnhard mee wat het is om te spelen bij een club met héél weinig geld. Zo moest hij  op een keukentrapje staan om de doelnetten op te hangen voor de training. “We trainden in een openbaar park, omdat de club geen eigen veld kon betalen. De netten moesten we zelf meenemen en lijnen waren er ook niet. Toen er op een dag opeens twee dames te paard ons veld overstaken, had ik het wel gezien daar.”

Zijn zevende, en laatste, Engelse club was helemaal briljant: Brentford. Wijnhard was al 33 en tekende wederom een pay-as-you-play-contract.Vlak nadat hij bij Brentford zat, gaf Wijnhard een interview. Hierin spreekt hij over het Engelse voetbal, zoals ik ook zou kunnen doen “Tactisch en technisch zijn de meeste jongens bij Brentford heel beperkt. Daarom gaan ze maar hard en veel lopen, zonder te beseffen dat ze alle ruimtes dichtlopen. Maar toch gaat er niets boven voetbal in Engeland. Ik ben verslaafd geraakt aan de beleving hier. Dit is toch het voetbal zoals het ooit bedoeld was.”

Helaas scoorde hij in negen wedstrijden niet voor The Bees en in januari 2007 was hij voetballer af. Hij liep nog stages bij Chester en Walsall, maar helaas liep het op niets uit. Het bleef dus bij zeven Engelse clubs voor Clyde Wijnhard. Veel mensen zullen zeggen dat hij rechtsback bij Ajax had moeten worden, zoals Van Gaal zijn toekomst zag. Wijnhard wilde niet en Reiziger werd als aanvaller omgeturnd tot rechtsback. De rest is history, zoals ze in Engeland zeggen. Maar stiekem vind ik de carrière van Wijnhard ook prachtig. Ik hoop hem ooit te kunnen interviewen voor dit blog, want die moet echt fantastische verhalen hebben.

Wijnhard zelf woont nog altijd in Engeland. Hij startte er zijn eigen bedrijf: Green Tree Energy Solutions, een bedrijf dat gespecialiseerd was in milieuvriendelijke verlichting. In een interview met een Engelse krant over zijn bedrijf gaf hij aan ‘altijd veel interesse te hebben gehad in milieuvriendelijke producten’. Helaas is het bedrijf failliet. Als je het bedrijf opzoekt op de site van de Britse Kamer van Koophandel, blijkt het ‘dissolved’ te zijn. Jammer, want in het interview bleek dat het ‘erg goed ging met zijn bedrijf’ en dat er ‘veel gemeentes interesse hadden in zijn groene oplossingen’. Het was wel mooi geweest als een ex-voetballer van Willem II de nieuwe Al Gore was geworden.

Tegenwoordig houdt Wijnhard zich vooral bezig met het begeleiden van jonge Engelse en Nederlandse voetballers die buiten de boot zijn gevallen. Hij hoopt trails voor ze te organiseren bij profclubs. “Ik werk samen met spelers die door makelaars en clubs zijn weggestuurd. Met mijn contacten kan ik ze nog een kans geven. Vaak zijn ze voetballend goed genoeg, maar daar alleen red je het niet mee. Je mentaliteit bepaald of je het maakt in het profvoetbal of niet.” En zo is het Clyde. Wijnhard heeft misschien nooit de top gehaald, maar het jaar bij Leeds pakken ze hem niet meer af. “Met Leeds United heb ik op Anfield gespeeld, dat pakt niemand me meer af. En toen we tegen Spurs speelden, stond ik naast Les Ferdinand op het veld, mijn grote idool. Dat kan niet iedereen me nazeggen. Toch?”