I Will Survive

Nee, dit is geen stuk over dat vreselijk lied van Gloria Gaynor of de oormartelende cover van de Hermes House Band. Het gaat hier namelijk over Dundee FC, dat bezig is met een strijd om te overleven. Ik had altijd al wel wat sympathie voor de club – ik heb een replicashirt uit de jaren 90 van de club – maar nadat we in het Dundee-vak zaten bij de ALBA Challenge Cup, staat de club in mijn top drie van favoriete Britse clubs. Ik hoop dan ook van harte de ze dit jaar overleven en ook in de First Division blijven. Het zou een wereldprestatie zijn, want het ziet er niet best uit voor de club. Ze hebben flinke schulden en 25 strafpunten aan de broek.

Dundee wordt vaak gezien als het kleine broertje van Dundee United, maar eigenlijk klopt dat niet. Tot begin jaren tachtig waren The Dees dé club van de stad. Historisch gezien horen ze zeker op het hoogste niveau thuis. In 1962 won de club haar enige titel en daarnaast eindigden ze vier keer als nummer twee. In 1963 werd de halve finale van de Europa Cup I gehaald, waar AC Milan een te groot obstakel bleek te zijn. In de Scottish Cup zien we hetzelfde patroon: eenmaal wonnen The Dees de beker en viermaal werd de finale verloren. De League Cup werd driemaal gewonnen, tegenover drie verloren finales. Best een aardige prijzenkast dus voor een club in een land waarin twee clubs zowat alles winnen.

The Dees het eigenlijk nooit kunnen verwerken dat de oranje stadsgenoot de titel “Ploeg van ’t Stad” overnam. Eigenlijk gebeurde dat in 1980, tijdens de finale van de League Cup. Beide clubs uit Dundee stonden in die finale en gingen misschien wel de belangrijkste derby ooit spelen. The Arabs hadden tot op dat moment alleen een keer de League Cup gewonnen, maar stonden aan de vooravond van geweldige successen waarin ze – samen met Aberdeen – als The New Firm tijdelijk de macht zouden overnemen in Schotland. Maar op dat moment was daar nog geen sprake van en The Dees zagen zichzelf als favoriet. Vooral ook omdat de wedstrijd in het eigen stadion werd gespeeld en het merendeel van de 24466 toeschouwers voor de blauwen waren.

Dundee United liet echter geen spaan heel van de stadsgenoot en dankzij goals van Davie Dodds (2) en Paul Sturrock wonnen The Arabs simpel met 3-0. De belangrijkste Dundee derby uit de geschiedenis werd dus beslist in het voordeel van Dundee United. Dat deed pijn bij Dundee, dat daarna de stadsgenoot in 1983 de titel zag winnen en het seizoen erop ook de halve finale van de Europa Cup I haalde. AS Roma was daarin maar net iets te sterk. In 1987 haalde Dundee United ook nog de finale van de UEFA Cup, waarin van IFK Göteborg werd verloren. Ondertussen werd ook de Scottish Cup gewonnen en het was voor iedereen duidelijk dat Dundee niet langer dé club van Dundee was, maar verworden was tot het kleine broertje.

Dat kon zo niet langer en de club overgenomen door de gebroeders Marr, Dundee-fans in hart en nieren, die van Dundee weer dé club van de stad wilden maken. De ene Marr werd voorzitter en de andere algemeen directeur. De Italiaan en ex-Juventus speler Ivano Bonetti werd in 2000 aangesteld als player-manager en de bomen leken tot in de hemel te groeien. Spelers zoals Claudio Cannigia, Fabrizio Ravanelli, Temur Ketsbaia, Georgi Nemsadze en Fan Zhiyi kwamen, samen met diverse goede Schotten zoals international Craig Burley. Het had succes, want Dundee deed goed mee in de competitie en eindigde met enige regelmaat in het linkerrijtje. Het was allemaal wel heel wisselvallig, want de ene week speelden ze de sterren van de hemel om de week erop er niets van te bakken.

Vanaf 1998 t/m 2003 eindigde Dundee vier van de vijf keer boven de stadsgenoot en dat deed het blauwe deel van de stad goed. In 2003 was het leven sowieso goed voor The Dees, want nadat Partick Thistle, Aberdeen, Falkirk en Inverness opzij waren gezet, stond Dundee ineens in de finale van de Scottish Cup. In de finale wachtte het onvermijdelijke Rangers. Dundee trad aan met een erg sterk elftal en had zelfs de latere Ranger Nacho Novo op de bank zitten. Clublegende Barry Smith – komt later in dit verhaal nog meer terug – schoot de bal op de paal bij een 0-0 stand. Uiteindelijk was een goal van Lorenzo Amoruso genoeg voor Rangers om de beker te winnen. Dichterbij een prijs zou Dundee niet meer komen.

Net zoals in 1980 bleek een verloren bekerfinale het keerpunt te zijn voor Dundee, want in het volgende seizoen viel er een tsunami van lijken uit kast. De gebroeders Maar hadden nogal veel geld geleend en uiteindelijk bleek de club een schuld te hebben van 23 miljoen pond en werd onmiddellijk in administration (soort surseance van betaling) geplaatst. Zowat iedereen die een beetje kon voetballen vertrok in de loop van het seizoen. De club eindigde knap als zevende, maar het seizoen erop werd Dundee twaalfde en laatste. Overigens helemaal niet afgetekend, want op plek 9 stond Dundee United met slechts drie punten meer. Spelers als de al eerder genoemde Barry Smith leverden een wereldprestatie, maar uiteindelijk kwamen ze net een puntje tekort.

Mede dankzij de verkoop van veel voetballers en het stadion, maar zeker ook dankzij de fans die van alles deden om geld in te zamelen, bleef Dundee bestaan. In 2006 was de club zelfs schuldenvrij. In dat jaar – het eerste in de First Division – werden The Dees slechts zevende, maar ze waren allang blij dat ze nog bestonden. De drie jaar erop kon de club weer wat investeren en werden ze achtereenvolgens derde, tweede en vierde. Helaas promoveert alleen de kampioen in de First Division, waardoor Dundee niet terug kon keren naar de SPL. Het bestuur, dat tot dan toe de hand op de knip had gehouden, besloot dat extra financiële stootkracht nodig was en plaatste een advertentie in de krant om een extra bestuurslid te vinden die wat geld in de club wilde stoppen.

Het duurde niet lang voor de club een reactie had. Ene Calum Melville uit Aberdeen had wel interesse. Deze jonge zakenman was fan van Aberdeen, maar die club hield hem buiten de deur. Omdat hij een ontzettend voetbalfan was, wilde hij toch wat geld in een voetbalclub stoppen en Dundee had hem schijnbaar altijd al wel aangesproken. Niet gek, want zowat iedere Schot die ik ken heeft om een of andere reden een zwak voor Dundee. Melville behoorde bij de vijftig rijkste mensen van Schotland (130 miljoen pond staat er op zijn bankrekening), dus het bestuur leek het een goede actie om Melville een zetel in het bestuur aan te bieden. Melville gaf aan van plan te zijn flink wat centen in de club te steken. Hij vertelde dat hij zeker niet aan de club wilde verdienen en het vooral als hobby te zien.

Bij Melville bleef het niet alleen bij praatjes, want er kwamen enkele – op dat niveau – goede spelers. Leigh Griffiths (Livingston), Gary Harkins (Partick Thistle) en Sean Higgins (Ross County) werden voor de neus van enkele SPL-clubs weggekaapt. Vlak voor het verstrijken van de transferdeadline werd ook nog de Slowaakse international Maros Klimpl aan de selectie toegevoegd. Een echte transfercoup, want een jaar eerder was hij gehuurd door Motherwell en die wilde hem graag toevoegen hebben. Het zei genoeg dat Klimpl koos voor een club in de First Division in plaats van het in Europa spelende Motherwell, waar hij een jaar eerder met veel plezier had gespeeld. Dundee was na Celtic de club die het meest had uitgegeven aan transferssommen. Dus meer dan clubs als Rangers en Hearts. Bizar eigenlijk.

Na een wat haperende start (slechts twee overwinningen in de eerste zes wedstrijden) was de beer in Dundee los. Na 18 wedstrijden (de helft van de competitie) stond Dundee stevig aan kop met acht punten voorsprong op eerste achtervolger Ross County. De titel leek slechts een kwestie van tijd. Maar ineens kwam er flink wat zand in de motor. Het tweede deel van de competitie werden er slechts vijf van de 18 potten gewonnen. In de tussentijd werd manager Jocky Scott ontslagen, nadat er uit met 3-0 was verloren van de nummer laatste Airdrie United. Gordon Chisholm, de succesmanager van Queen of the South nam het daarna over. Hij moest het schip weer vlot trekken en naar de titel loodsen.

Op dat moment stond Dundee nog altijd bovenaan. De voorsprong op de eerste achtervolger – Inverness – was op dat moment nog maar drie punten. De eerste drie wedstrijden onder Chisholm werden er slechts twee punten gehaald en Inverness was de nieuwe leider. De machine uit de Highlands was op stoom geraakt en zou niet meer achterom kijken. Nergens liet Caley meer een puntje liggen en uiteindelijk pakten die redelijk eenvoudig de titel. Dundee werd uiteindelijk tweede op maar liefst twaalf punten achterstand. De teleurstelling was groot bij Dundee, want dit had hét jaar voor The Dees moeten worden.

De enige prijs die werd gewonnen was de ALBA Challenge Cup in november, toen alles nog goed ging. Inverness werd met 3-2 verslagen en het was een gekkenhuis destijds. In de andere bekers was het ook goed gegaan. In de League Cup werd onder andere Aberdeen verslagen, de favoriete club van Calum Meville. Pas in de kwartfinale was Rangers te sterk geweest. Ook in de Scottish Cup werd de kwartfinale gehaald. Daarin bleek Raith Rovers verrassend te sterk. Achteraf extra zuur, want die mochten daarna in de halve finale tegen Dundee United spelen. Een Dundee derby op Hampden had flink wat centen en exposure opgeleverd voor Dundee, naast een reële kans op de finale tegen Ross County.

Dundee United zou uiteindelijk de Scottish Cup winnen en daarbij opgeteld de niet-promotie voor Dundee, zorgde voor veel zure gezichten in het blauwe gedeelte van de stad. In de zomer werd verwacht dat Melville opnieuw centen zou investeren om zo de titel te pakken. De fans werden echter snel uit hun droom gehaald, want er stonden geen nieuwe investeringen op stapel en er moest zelfs bezuinigd worden. Onder andere Maros Klimpl vertrok en er kwam een brandbrief van het bestuur aan de trust Dee4Life (die in 2005 ervoor hadden gezorgd dat de club bleef bestaan) met de vraag of zij weer wat geld konden ophalen. De fans begonnen nattigheid te voelen.

Ineens werd duidelijk waarom Melville geen geld meer in de club wilde stoppen; hij en zijn broer waren namelijk aan de kant gezet door het bedrijf waaraan zij hun oude bedrijf hadden verkocht. Er schenen wat dingen niet in de haak te zijn bij de Melvilles, want er bleek ineens vier miljoen pond te zijn verdwenen. Melville gaf aan hierdoor psychisch niet in staat te zijn met Dundee bezig te zijn en bood zijn ontslag aan. Het bestuur weigerde dit, want het salarishuis van Dundee was zo hoog geworden, dat de club het terugtrekken van Melville niet aan zou kunnen. Daarnaast had Melville aangeboden de huur voor het stadion te betalen (pikant detail is dat Dens Park in handen is van John Bennett, een bestuurslid van Dundee United!), maar dat nog altijd niet had gedaan.

Gedurende dit seizoen begonnen er weer lijken uit de kast te vallen. De afkoopsom voor Jocky Scott en zijn assistent was vrij fors en ook moest Queen of the South worden gecompenseerd voor het overnemen van Chisholm en zijn staf. Daarnaast bleek er een fikse achterstand te zijn bij de belastingen. Melville zou dat wel regelen, maar dat had hij niet gedaan. De achterstand bij de leuker kunnen we het niet maken-mannetjes bleek in september maar liefst 365.000 pond te zijn, voor een Schotse First Division club een gigantisch bedrag. Melville zelf besloot niet meer naar Dundee af te zakken en lekker in Aberdeen te blijven. Het bestuur van Dundee maakte flink wat kilometers om hem over te halen te betalen.

Melville maakte wat geld over, maar veel te weinig. Grote problemen bij The Dees, want waar je een lokale ondernemer nog wel kunt overhalen om met minder genoegen te nemen gaat de belastingdienst niet lachen als je betalingsachterstand hebt. Die eisten meteen hun geld op en het laat zich raden: Dundee werd begin oktober opnieuw in adminstration geplaatst. Sowieso ging het – ondanks de goede selectie – niet best. Chisholm kreeg de zaak niet op de rails en op het moment dat de financiële problemen bekend werden, stond de club slechts zesde met 11 punten uit acht wedstrijden, al een flink eind achter koploper Dunfermline Athletic. Opnieuw leek promotie een kansloze zaak.

Er werd een curator aangesteld en met een hakbijl ging die te werk. Manager Chisholm, zijn assistent en twee coaches kregen de zak en er werden negen spelers ontslagen (waaronder aanvaller Antoine-Curier waar de club in de zomer nog een bod van Hamilton van 50.000 pond voor had geweigerd). Nieuwe manager werd jeugdtrainer Barry Smith, Mr. Dundee, die met een selectie van vijftien man aan de slag mocht gaan. Met Melville werd afgesproken dat hij 200.000 pond zou overmaken. Dit in vier delen tot eind december. Dit om ervoor te zorgen dat de club niet meteen failliet zou gaan. Het zoeken naar een geld om te overleven kon beginnen.

De fans van Dundee deden precies wat ze de laatste keer deden en dat was flink wat actie ondernemen om geld in te zamelen. Uiteindelijk lukte het ze om twee ton binnen te harken. De WAG’s maakten een kalender met foto’s in lingerie om geld in te zamelen. Daarnaast kwam er hulp uit onverwachte hoek. Peter Marr, inderdaad de oude eigenaar, bleek nog altijd een groot Dundee-hart te hebben. Hoewel hij na dat bijna-faillissement werd uitgekotst, zette hij toch een fonds op voor Dundee. Daarin konden de ondernemers van Dundee geld storten. In totaal heeft dat ook zo’n twee ton opgeleverd. Daarnaast bleek Melville toch niet zo onbetrouwbaar als veel andere clubeigenaren en is hij met het geld over de brug gekomen.

Financieel lijkt de club het dus te overleven, hoewel het nog altijd oppassen is voor de club. De betere spelers zullen waarschijnlijk toch moeten vertrekken en dat komt Dundee slecht uit. In Engeland en de SPL krijg je als je in adminstration wordt geplaatst namelijk een straf van tien minpunten (9 in de Premier League). De Scottish Football League kent daar geen vaste regel voor. Na overleg werd besloten om Dundee een straf op te leggen van 25 minpunten. De achterliggende gedachte is duidelijk, want dat zou er voor zorgen dat Dundee aan het eind van het seizoen zeker ging degraderen. Op dat moment kwam Dundee ineens op -14, want ze hadden pas elf punten gehaald.

Deze straf is Dundee nu al een tijdje aan het aanvechten, maar het lijkt op de strijd van Don Quichot tegen de molens, want de andere clubs hebben er veel belang bij dat Dundee degradeert. De clubs bovenin in de First Division, want Dundee is anders een titelkandidaat, terwijl de clubs onderin dan niet angstig naar beneden hoeven te kijken. Voor de clubs in de Second Division is het ook aantrekkelijk om Dundee in hun midden te hebben. The Dees hebben namelijk nog altijd veel fans en nemen er altijd veel mee naar uitwedstrijd. Meer dan de meeste clubs in de tweede divisie aan thuispubliek trekken. Kassa dus. Dundee is al twee keer in beroep gegaan bij de SFL, maar telkens verliezen ze. De club denkt er nu aan om naar de rechter te stappen.

Er is overigens iets heel wonderlijks aan de hand bij de club. Onder Chisholm met zijn ruime selectie bakten ze er niets van, maar sinds Smith het heeft overgenomen draait de club ineens als een tierelier. De laatste vijf wedstrijden op rij werden gewonnen en zonder de strafpunten zou Dundee ineens tweede staan. Smith is dan ook niet voor niets uitgeroepen tot Manager of the Month in Schotland. Dat niet alleen, Smith – de voormalige jeugdtrainer – heeft al verschillende jonge spelers laten debuteren. Onder andere de 17-jarige Leighton McIntosh maakte zijn debuut en heeft al aanbiedingen van Celtic en Rangers naast zich neergelegd. Die goede jeugdopleiding kan wel eens de redding zijn van de club.

De club doet er overigens alles aan om maar zoveel mogelijk wedstrijden te spelen voor de transferwindow weer opengaat. Afgelopen zaterdag was Dundee v Stirling de enige wedstrijd in de First Division die doorging. Een belangrijke pot, want Stirling Albion lijkt dé rivaal voor degradatie te zijn. Voor deze wedstrijd stonden The Binos op twaalf punten en Dundee op een. Dundee won deze pot met 2-0 en de achterstand is daardoor nog maar acht punten, waarbij moet worden aangetekend dat Stirling twee wedstrijden minder heeft gespeeld. Het is dat de topspelers van Dundee waarschijnlijk gaan vertrekken, anders gaf ik ze een goede kans om Stirling nog in te halen. Nu zal het er om hangen.

Mocht Dundee degraderen, dan zou het voor het eerst in de geschiedenis van de club zijn dat ze niet in een van de twee hoogste divisies spelen. Waar het plan in 2009 was om in 2011 tegen clubs als Celtic, Rangers en Dundee United te spelen, is de kans aanwezig dat het in plaats daarvan Peterhead, East Fife en Stenhousemuir gaan worden. Het zal er helemaal van af hangen hoeveel spelers er nog over zijn na de transferperiode. Het vertrek van Griffiths lijkt een zekerheidje, maar wie er voor de rest zullen gaan is nog onduidelijk. Ik hoop in ieder geval van harte dat ze erin blijven Niet alleen omdat ik best wel een groot zwak heb voor Dundee, maar de Dundee derby staat nog altijd hoog op mijn verlanglijstje. Die zien op Dens Park en ik kan tevreden sterven.